Powieść Hanny Kowalewskiej „Tego lata, w Zawrociu” przeczytałam pierwszy raz dziesięć lat temu. Teraz wróciłam do niej z wielkim sentymentem dzięki nowemu wydaniu. Moje odczucia nie zmieniły się – książka niezmiennie robi na mnie pozytywne wrażenie, wywołując wzruszenia dzięki treści i jedynemu w swoim rodzaju klimatowi. Główną bohaterką jest młoda kobieta, która dostaje w spadku po babce dom z wielkim, malowniczym ogrodem. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Matylda widziała babcię tylko raz w życiu i ma świadomość, że nie była przez nią lubiana. Przyjazd do Zawrocia wywołuje w spadkobierczyni wspomnienia, a znalezione zapiski babki i dziadka odsłaniają wiele prawd o przeszłości, w której nie brakuje rodzinnych tajemnic. Matylda konfrontuje swoje życie z niektórymi perypetiami babki, dzięki czemu przeszłość przeplata się w ciekawy sposób z teraźniejszością. Sytuacja zagęszcza się i komplikuje, gdy na horyzoncie pojawiają się inni członkowie rodziny – ciotka i jej dzieci, którzy zostali pominięci w testamencie, mimo iż, tak jak zmarła, mieszkali w Zawrociu. Mogłoby się wydawać, że to historia, jakich wiele, jednak Hanna Kowalewska ubrała ją w klimatyczny kostium, sprawiając, że czytelnik przywiązuje się do głównej bohaterki, towarzysząc jej w trudnych chwilach i podczas podejmowania ważkich decyzji. Tytułowe Zawrocie jawi się tu jako miejsce magiczne, tajemnicze, pełne różnych sprzeczności. Piękna jest przyroda, ujmujący staje się dom skrywający rodzinne sekrety, intrygujące są relacje między Matyldą i kuzynostwem oraz ciotką, a także jej stosunek do wiszącego na włosku związku z przystojnym, ale zaborczym Michałem, który w odziedziczonym miejscu nie widzi niczego interesującego. Wszystko to sprawia, że książka okazuje się historią szukania swoich korzeni oraz budowania tożsamości. To również piękna opowieść o drzemiącej w kobiecie sile, o dojrzewaniu do niezależności, także (a może nawet przede wszystkim) w duchowym znaczeniu. Całość czyta się jednym tchem, z jednej strony chcąc poznać jej zakończenie, z drugiej żałując, że zbliża się finał (na szczęście to pierwsza część cyklu, więc rosnący w miarę czytania apetyt na więcej można poskromić, sięgając po drugi tom, czyli „Górę śpiących węży”). BEATA IGIELSKA

Cykl powieści Hanny Kowalewskiej „Zawrocie” jest znany wielu czytelnikom. Wstyd się przyznać, ale ja nie miałam jeszcze do czynienia z tą sagą. Teraz jednak jest okazja do nadrobienia zaległości. „Tego lada w Zawrociu” to pierwsza część z serii. Książka została wydana już w latach dziewięćdziesiątych, doczekała się wielu wznowień. Aktualnie Wydawnictwo Literackie przedstawia czytelnikom jej najnowsze wydanie. Główna bohaterką powieści jest Matylda. Kobieta, w spadku po zmarłej babce dostaje niespodziewanie stary dom z ogrodem. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że obie kobiety widziały się tylko raz. Babka przez większość życia nie znosiła swojej wnuczki. W przeciwieństwie do pozostałych kandydatów do spadku, jak choćby innych wnuków, których babcia darzyła miłością. Matylda zastanawia się, czemu w takim razie babka postanowiła przekazać jej dom? Jaki plan miała starsza pani? Czy kobiece uda się wyjaśnić tą zagadkę? I jaką rolę w całej tej historii ogrywa stary, czarny fortepian? Przyjazd Matyldy do Zawrocia wywołuje w dziewczynie wiele wspomnień. Znalezione pamiętniki babci i dziadka odsłaniają wiele tajemnic z przeszłości. Czy kobiecie uda się odkryć prawdę? „Tego lata w Zawrociu” to historia o tajemnicach rodzinnych, o odkrywaniu przeszłości i próbie wyjaśnienia, niektórych wydarzeń. To książka o poszukiwaniu korzeni i o tym, że często nic nie jest takim jakie nam się wydaje. To powieść o budowaniu swojej tożsamości. Wcale nie dziwię się, że cykl ten stał się bestsellerem, bowiem autorka potrafi w cudowny sposób stworzyć klimat dla swoich powieści. Książkę czyta się szybko sprawnie, choć nie jest to łatwa lektura. Wymaga skupienia i uwagi a także odrobiny refleksji. Gorąco polecam. :)