Strach o przyszłość, tęsknota za tym, co minęło, poczucie beznadziejności i zagrożenia. Wszystko to wylewa się ze stron opowiadań DeLillo. Każdy z nas przybiera maski, które opadają w chwilach zagrożenia. Przyzwyczajeni do psychicznej osłony, jaką daje nam przybierana poza, bez masek stajemy się nadzy i bezbronni. Wtedy to do głosu dochodzi prawdziwe ja, wtedy też musimy stanąć do konfrontacji z własnymi pragnieniami, fobiami i potrzebami. Być może te słowa brzmią jak banał powtarzany przez psychoterapeutów w czasie seansów z pacjentami, lub przez prezenterów talk show. Jednak DeLillo potrafi te banały opakować w niezwykłą scenerię i podać nam ubrane w mistrzowskie sformułowania. Bo to właśnie Don DeLillo.

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu natemat.pl

Anioł Esmeralda, zbiór dziewięciu opowiadań Dona DeLillo napisanych w różnych etapach jego życia, to opowieść o groźnym i nieprzyjaznym świecie, świecie na wzór wzburzonej rzeki, po której w łódeczkach z łupin orzecha dryfują bezbronni ludzie. Czasem zbliżają się do siebie, łupiny postukują jedna o drugą z nadzieją, i właśnie te krótkie chwile łączności, te „ludzkie momenty”, są tu najważniejsze. (...) To one pozwalają przeżyć, przetrwać długi i niebezpieczny rejs w wątłej łódeczce. Bo świat nie ma nic innego do zaoferowania. (...)
 Rozwiązywanie tych literackich zagadek jest jednak sporą frajdą, a forma opowiadania tę frajdę jeszcze potęguje. Można bowiem szukać podobnych motywów między historiami, głowić się nad kluczem, porównywać sytuacje i sposoby w jakie poszczególni bohaterowie sobie z nimi radzą, a także śledzić jak zmieniał się sposób pisania i postrzegania rzeczywistości przez autora na przestrzeni lat. Dzięki temu wszystkiemu mogę śmiało napisać, że moje pierwsze spotkanie z prozą Dona DeLillo było czystą przyjemnością.

Pełną wersję recenzji czytaj na blogu literackie-skarby.blogspot.com.