Stanisław Lem napisał piękną i niesamowitą powieść, w której traktuje o jednym z najważniejszych tematów w gatunku science-fiction, a mianowicie Kontakt z obcą cywilizacją. Od lat ludzkość próbuje dowiedzieć się, czy jesteśmy sami we wszechświecie. Zagadnienie istnienia innych form życia szczególnie upatrują sobie pisarze sci-fi. Lem nie tylko umieścił akcję książki w nieokreślonej przyszłości, wykreowując tym samym zagadkową planetę, lecz także rozważył poznanie Nieznanego. Jednoznacznie nie wiemy, z czym tak naprawdę spotkali się bohaterowie Solaris, co sprawia, że to dzieło tym bardziej fascynuje. Od pierwszej strony zachwyciłam się fabułą, wykreowaniem świata, rzeczywistości i postaci oraz poruszonego tematu. Tak pozostało do końca. Czytanie szło płynnie i szybko, a ja sama przyłapywałam się na odpływaniu myślami do Stacji podczas wykonywania zupełnie innej czynności. Badanie wspomnień, psychiki, odmętów ludzkiego mózgu przez nieznaną i tajemniczą istotę. Kreowanie nowej formy życia. Coś, czego jeszcze nie widzieliśmy i nie jesteśmy w stanie pojąć. Obawa i usilna chęć wytłumaczenia niewytłumaczalnego. Zachwyt, strach, obłęd. Takie właśnie emocje i zdarzenia zachodzą. Wspaniała mieszanka. Stanisław Lem posłużył się w Solaris pięknym, obrazowym językiem. Opisał planetę w sposób urzekający i czarujący. Barwnie przedstawił relacje międzyludzkie, charaktery, nieodgadnione obszary Solaris. Niezywkłe. Solaris urzekło mnie w każdym możliwym aspekcie. Moje uczucia po skończeniu lektury to w przeważającej mierze zachwyt, melancholia, zaintrygowanie. To nie jest zwyczajna książka, która nie wymaga myślenia i to należy do największych zalet. Czytanie jej to uczta dla umysłu. Wyjątkowa pozycja, którą gorąco polecam. Czy barierą dla ludzi jest mózg, który nie rozumiejąc chce niszczyć?