Są książki, które zachwycają nas nieprzeciętną fabułą. Są książki, które zachwycają nas zaskakującymi zwrotami. Są książki, które zachwycają nas nietuzinkowymi postaciami. Są książki, które zachwycają nas nieprzewidzianymi zdarzeniami. I jest książka „Dorosłość”. „Dorosłość”, która nie ma nieprzeciętnej fabuły, nie zaskakuje nagłymi zwrotami, nie ma nietuzinkowych postaci i nie ma nieprzewidzianych zdarzeń, a jednak zachwyca. Chwyta za serce tą prostotą niezwykłego życia i dorosłości. Tak oczywista, a przy tym tak piękna. Momentami radosna, momentami wprowadzająca w zadumę. Chwilami wesoła, chwilami zwyczajnie smutna. Czasem tak bardzo obca, a czasem brzmi jak nasze drugie imię. Nieraz taka do przytulenia, nieraz taka do odepchnięcia jak najdalej od siebie. Niekiedy napisana wprost, niekiedy bardzo metaforyczna. A ilustracje Lisy Aisato są pięknym i niezwykłym uzupełnieniem w książce. Idealnie obrazują to, o czym czytamy, jak i to, co jest napisane niewidzialnym tuszem między wierszami. One żyją, są fascynujące i bardzo wymowne. Zachwycam się, bo jest czym. I mam prośbę - dajcie jej szansę. Wy, którzy dorosłość macie dawno za sobą. Wy, którzy właśnie ją przeżywacie . Wy, którzy myślicie, że do dorosłości bardzo Wam daleko. Wszyscy pozachwycajcie się razem ze mną.

Dorosłość to świadomość. To stan. Można do niej dążyć, można w niej być, czasami trzeba próbować od niej uciec... Wydaje się, że dorosłość jest czymś, co przychodzi samo. Ale czy na pewno? Linn Skåber pochyla się nad jej pojęciem, odzierając ją ze wszelkich intymności i udowadniając, że dorosłość to... wyzwanie. To odpowiedzialność, - to złamane serce, - obecność i trwanie, - to cele wyznaczane czasami wbrew sobie, - to nocne imprezy i wracanie z nieznajomymi do domu, - to zdrady, - samotność, - odpowiedzialność, - zdolność do miłości i wiara. Dorosłość to wyjątkowa książka, która w trzydziestu trzech scenach pozwala podejrzeć życie innych ludzi i zobaczyć, z czym dla nich wiąże się dorosłość. Czy rzeczywiście są tacy dorośli, jak się wydaje? Wzruszająca, przerażająca, momentami kojąca. Książka jak życie - można w niej znaleźć wszystko, a przede wszystkim można się zachwycić.

Czy kiedykolwiek będziemy wiedzieć czym jest dorosłość? Każdy o niej marzy, każdy do niej dąży, by jak najszybciej ją mieć. Tylko, czy dla każdego jest tym samym? Czy jest prostsza niż młodzieńcze, szalone lata pewne niepewności. Czym się różni. Linn Skaber postanowiła się z nami tym podzielić podobnie jak przy poprzedniej powieści Młodość przedstawia nam w dość niecodzienny sposób zmagania, w których każdy z nas odnajdzie podobną troskę, obawę, uczucie, czy nawet doświadczenie. Możesz się przed nikim nie przyznać: “Tak ta historia jest o mnie, o moich uczuciach.” Czemu? Bo jest nam wstyd, zawsze każdy dąży do pewnego celu w życiu, niektórzy go osiągają inni nie. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że jeden i drugi może (nie musi) być niezadowolony z danego momentu w życiu, znudzony nim, potrzebującym czegoś zupełnie innego. Niektórzy nazywają to kryzysem wieku średniego. Ja nie mając jeszcze 3 z przodu uważam, że to dotyka każdego nawet taką młodą - starą osobę jak ja czy tamtą obok. Naturalna kolej rzeczy, który nie da się uniknąć. W tej książce znajdziecie zlepek historii jedne bardziej zrozumiałe od innych. Autorka specyficznie pisze, nie każdy się odnajdzie - może nie za pierwszym to za kolejnym razem wyniesiecie morał z tej historii, zrozumienie. Każda z tych opowieści ma mroczną stronę, która może nas przygnębić, to pokazuje, jak jesteśmy różni, w jakich sytuacjach potrafimy się postawić, z czym możemy walczyć, jak łatwo jesteśmy chętni do poddania, do zrobienia kroku, zmiany. Jedynie ostatnie opowieści nie ujęły mnie były totalnie według mnie niepotrzebne, jednak może po prostu nie odnajdywałam w nich siebie. Niektóre były zdecydowanie za krótkie, główny ich zamysł był zawarty, pomysł świetny, zabrakło mi miażdżącego zakończenia jak przy innych. Ta książka jak i poprzednia od tej autorki wraz z przepięknymi (nieco kreatualnymi) ilustracjami jest warta poznania. Dajcie jej szanse, nie do każdego przemówi w taki sam sposób, to czasami warto sobie uświadomić, że jesteśmy tylko ludźmi i niektórzy idą starości naprzeciw, inni robią wszystko, aby im zapobiec. Życie biegnie do przodu, tego nie unikniemy. U mnie znowu ląduje w topce roku, jest niecodzienna i warta poznania.

„Dorosłość“ to barwny kalejdoskop wypełniony uczuciami. Trzydzieści trzy krótkie opowiadania, które stanowią przeróżne perspektywy i poruszają odmienne tematy. Wszystkie jednak skupione są na życiu dorosłych. Jednostek z rodziną lub bez, będących w pracy lub poza nią, szczęśliwych lub cierpiących. W historiach tych zdecydowania więcej stabilności niż w tych zebranych w „Młodości“, ale i tym razem stajemy się świadkami kilku przełomowych momentów. Najwięcej jednak tu codzienności. Krótkich wycinków ujętych w sposób, który ma w sobie coś z formy przypowieści. Ulotnych chwil pozornie pozbawionych wagi, ale uchwyconych zgrabnie i kreślących kolejne sylwetki jakich wiele wokół nas. Bohaterowie są już daleko od nastoletnich lat, ale wciąż mają w sobie chęć poznawania świata i doświadczania. Ich przygoda jeszcze nie zmierza ku końcowi, choć ciało ulega coraz liczniejszym zmianom, nie tylko tym związanych ze zmarszczkami. Opowieści Linn Skåber to opowieści nas wszystkich, wcześniej lub później. Jak zwykle nie jestem fanką takich tekstów, jako że lubią trącać o patetyczność, tak akurat w wydaniu tej autorki ma to urok. Nie mówiąc już o tym, że jej spojrzenie na rzeczywistość jest wnikliwe i pomaga zobaczyć świat z wielu stron. Linn ma w sobie bowiem ogromne pokłady cierpliwości oraz zrozumienia dla ludzi, a jej styl kreowania opowieści jest przystępny, zgrabnym, momentami po prostu ładny. Kilka tekstów mogę określić jako bardzo dobre. Wydanie ich w towarzystwie ilustracji Lisy Aisato to natomiast rewelacyjne dopełnienie. I tak czytelnik zyskuje kolejny interesujący zbiór, który nie jest obowiązkową lekturą, ale stanowi coś, co kusi, nęci i umila wieczory. przekł. Milena Skoczko-Nakielska

Chciałabym zachęcić do przeczytania wspaniałej książki: "Dorosłość. Wyznania". Ta lektura to miło spędzony czas. Całość to 33 krótkie, parustronicowe historie, migawki z dorosłego życia. Mówią o samotności, rozstaniach, trosce o dzieci, marzeniach. Książka napisana pięknym stylem. "Wiesz już, że nie warto przyjmować się oczekiwaniami innych. Przed tobą całe życie..." "Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca." Zwrócić należy również uwagę na przepiękne ilustracje. Jestem pod wrażeniem, a wiem, że w tej serii jest jeszcze trzecia część. Takie książki w biblioteczce to ogromna radość. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła świat widziany przez dorosłych. Zachęcam do lektury. Taka książka to również idealny prezent. "Ona też się uśmiechnie i ucieszy z ich wizyty, i przeżyje jeszcze jedną zwykłą niedzielę. A potem nadejdą poniedziałek i wtorek, i środa, i czwartek, i wiele zim, i chłodne lata..."

Są takie książki, które zmuszają do przemyśleń. Są takie, które zostają na długo. Są takie, w których możesz zobaczyć siebie. Dorosłość Kiedy jest się dorosłym. Kiedy następuje ta magiczna granica. Z czym się to wiąże. Dorosłość Życie rodzinne. Samotność. Rozwód. Starość. Śmierć. Dzieci. Upływający czas. Dorosłość Czym jest ta Dorosłość. Czym jest dla ciebie. Jak ją postrzegasz. Jak ją odbierasz. Boisz się jej, czy witasz się z nią jak ze starym przyjacielem. Dorosłość Ta książka to zbiór opowieści dorosłych. Każde inne a jednocześnie każde z punktem wspólnym. Wiek. Wiek je łączy. Przeżyte lata, upływający czas, odbyte podróże, dobre i złe decyzje. Dorosłość Czyli coś co każdego z nas spotka. Ale tylko od nas zależy jak ją przeżyjemy. W samotności, pielęgnując wewnętrzne dziecko, może w gronie rodziny, a może łudząc się i próbując zatrzymać upływający czas. Dorosłość To historie zwykłych ludzi. Zwyczajne a jednocześnie niezwykłe. Takie jakie jest życie. Uporządkowane a jednocześnie nieprzewidywalne. Dorosłość Piękna książka z pięknym wnętrzem. Piękne i poetyckie opowieści. Piękne przemyślenia i obrazujące je piękne ilustracje. Dorosłość Pozycja obowiązkowa dla każdego. Dorosłość Cię nie ominie. Czasu się nie cofnie. Ale ona może być świetną przyjaciółką i nie trzeba się jej bać.

Dorastanie, dorosłość, myślę, że jest to ciężki okres dla nas wszystkich. Kształtuje się nam charakter oraz zaczynamy odkrywać samych siebie. Książka jaką jest "Dorosłość" jest po części kontynuacją pozycji, którą kocham całym sercem. Mówię tu o "Młodości". W pierwszej części tej trylogii poznajemy problemy z którymi borykają się nastolatkowie, zaś tutaj jest nieco inaczej, z innej perspektywy. Inne problemy, inne zmartwienia przynosi nam dorosłość. Ja jestem jeszcze przed tym okresem w życiu, jednak po przeczytaniu tej książki patrzę nieco inaczej na problemy dorosłych. Są one ukazane w naprawdę fajny sposób i uważam , że ta pozycja pomogła mi nieco bliżej przyjrzeć się różnicy pomiędzy tymi dwoma różnymi światami. Ja osobiście lepiej czułam się z wcześniejszą książka, ale zapewne jest to związane z moim wiekiem, ponieważ ta pozycja jest bardziej kierowana do starszych odbiorców. “Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca. Tak mówią. I ja się z tym zgadzam. Wystarczy spojrzeć. Łatwo to dostrzec. Wiją się na mojej twarzy niczym opowiadania zapisane literami pełnymi pętelek i zakrętasów, powieści zapisane piórem, mocno i stanowczo, dziko i brutalnie.” Fragment książki

Co to znaczy być dorosłym? To wcale nie jest takie łatwe i fajne, jak się wydaje dzieciom. Metryka a nasze umiejętności i funkcjonowanie w dorosłym życiu to dwie różne sprawy. I choć, żartobliwie mówiąc, ma się ten ulubiony palnik na kuchence, a niezmierną radość sprawia nowa gąbka do zmywania naczyń, to jednak często ta dorosłość bywa trudna, skomplikowana, pełna przytłaczających obowiązków, problemów, marzeń i tęsknot, niepokojów i trosk. Ma swoje cienie i blaski. To banalne stwierdzenie, ale prawdziwe. Autorka przeprowadziła wywiady, obserwacje, badała i analizowała… Doszła do wniosku, że “ludzie w średnim wieku, ci “dorastający” ludzie (…) wcale nie są dojrzali”, a “wielu z nas to wciąż niedokończone szkice” ( s. 6). Zbiór zawiera 33 teksty, charakteryzujące się bogactwem tematycznym i różnorodnością form (trafiają się wiersz, piosenka, proza poetycka). Oczywiście wszystkie opowiadają o dorosłości, ale o jej rozmaitych aspektach. Bohaterami, narratorami są przeważnie osoby w wieku 40-50+. Nie wydaje mi się słusznym, aby streszczać, omawiać każdy tekst po kolei. Chciałabym tylko tak z grubsza przybliżyć ich tematykę. Mowa w nich m.in. o wiecznej matczynej trosce, przemijaniu, zmarszczkach, zdradach i rozstaniach, potrzebie uznania i czułości, poczuciu presji wyglądu, byciu niezauważaną, tęsknocie za minionymi czasami. “Dorosłość” przepełniona jest, przynajmniej w moim odczuciu, smutkiem, niepokojem, poczuciem rozczarowania, że nie jest idealnie, jak w filmie. Moją uwagę szczególnie zwróciło opowiadanie “Prostsze życie i trudniejsze godziny”- metaforycznie przedstawiające starość, która trzyma za ramię i wszystkiego się boi oraz młodość, która biegnie przodem. O takim byciu “pomiędzy”. A to nie jest wcale łatwe, taki “sezon przejściowy”, pogodzenie się z nieuchronnymi zmianami w funkcjonowaniu coraz starszego organizmu. Zauroczyła mnie prostota tekstu “Tajemnice” – taki obrazek o kupujących z osiedlowego sklepu. “Dzisiaj będę się czołgać” – zaskakująco, ale trafnie ukazuje stan bycia w pewnym wieku niewidzialną dla innych, niezauważaną w tłumie. W jakimś stopniu uzupełnia go tekst “Oryginalna” – poruszające kwestię gdzie leży granica między ekstrawagancją a dziwactwem. Zresztą wygląd, ubiór, “co wypada” w dorosłym ( starszym?) wieku to temat-rzeka. “Nie rozumiem prawie nic z życia” – ależ to było ładne! Kwintesencja tego, co naprawdę się liczy, a niekoniecznie są to konkretne umiejętności czy wiedza. Podobnie w finałowym tekście “Wierzę” – wyznanie wiary w słoneczne popołudnia, lody włoskie, odgłos tramwaju, spotkania z ludźmi i przestrzeń wokół nas to credo kogoś, kto umie cieszyć się życiem. Moim zdaniem, w tej książce niekoniecznie przejrzymy się jak w lustrze. Dużo zależy bowiem od wieku i osobistych doświadczeń odbiorcy. Na pewno jednak wyniesiemy z niej wiele cennych wrażeń. Teksty są na tyle różnorodne, że każdy w nich coś znajdzie. Jeśli nawet nie cząstkę siebie, to chociaż uśmiech, wzruszenie, refleksję. Natomiast zgadzam się z określeniem “kalejdoskop życiowych scenariuszy”. Zdecydowanie warto im poświęcić czas, przyjrzeć się uważnie i empatycznie, wszak dorosłość jest udziałem każdego, a kto wie, co jeszcze nas spotka w tym wyścigu z czasem ku nieubłaganej starości. Atutem “Dorosłości” są wspaniałe ilustracje w niepowtarzalnym stylu Lisy Aisato. Każda ilustracja to opowieść sama w sobie, minidzieło sztuki z nutą surrealizmu, z dbałością o szczegóły, świadczące o ogromnej wyobraźni i wrażliwości artystki. To idealny materiał na plakaty z przejmującym przekazem. Dla niebanalnej grafiki warto mieć tę książkę, nawet jeśli treść nie do końca do kogoś przemawia. Moim numerem jeden nadal pozostaje “Młodość”, ale nie uważam czasu spędzonego nad “Dorosłością” za stracony. Wręcz przeciwnie. Zamierzam też powrócić do tej książki za jakiś czas, jak będę “doroślejsza”. Niech zgadnę – trzeci tom pióra norweskiej aktorki, piosenkarki, dziennikarki Linn Skaber będzie zatytułowany “Starość”? Czekam spokojnie z nadzieją na godne ukoronowanie trylogii.

Dorosłość Linn Skåber to przepiękne zilustrowane przez Lisę Aisato 33 sceny z życia obcych ludzi, którzy na tę krótką chwilę stają się niezwykle bliscy. To czołganie się pod zbyt dużym ciężarem życia codziennego. To historia zmarszczek powstałych od nielubianej pracy, rozczarowującego związku, fałszywie rozdawanych uśmiechów, niechcianych emocji. To piosenka dla przyjaciół, z którymi dawniej się szalało się do samego rana, podczas gdy rzeczywistość stała się znacznie bardziej prozaiczna. To rozczarowanie, gdy miłość odchodzi pewna tego, że stać ją na więcej, chociaż moglibyśmy dać jej wszystko, gdyby tylko na to pozwoliła. To rozbuchane libido w okolicach pięćdziesiątki. I dzwonienie po poradę do najbliższych, którzy właśnie odeszli. Całość na https://czytadelko.com/2023/05/16/doroslosc-linn-skaber-il-lisa-aisato/

"Do ciebie, która niesiesz nasz ból, patrzysz na topniejący śnieg, który przykrywa zardzewiałe rowery i białe psie kupy, i ciemny niepokój wokół wierzchołków drzew, i tych, których straciliśmy, ale śmiejemy się, żeby zapomnieć, i tych, których stracimy, i wspomnienia pod naszymi kozakami na żwirze, i miłość, której nie zaznaliśmy, i smutek chowający się za krokusami przy drodze, i tęsknotę ukrytą za uśmiechami w barze. Wiemy, że czasem dźwigasz to wszystko sama. Wiemy, że na swoich ramionach dźwigasz wiosnę, lato, zimę i jesień. Wiemy, kim jesteś. Widzimy cię. Wszyscy niesiemy. Możemy ponieść trochę razem." ▪︎▪︎ I cóż ja mogę powiedzieć więcej, poza tym, że było po prostu pięknie. Króciutkie, urzekające prostotą i przepełnione całą gamą emocji historie poruszają w czytelniku najczulsze struny, jednocześnie trafiając w samo sedno tego, czym jest ta cała "dorosłość". Bywa smutno, ale też zabawnie ("Kura"), nostalgicznie i do bólu prawdziwie. Całość ma w sobie ogromne pokłady czułości zarówno do człowieka jak i do życia, na wszystkich jego etapach i w we wszystkich jego odcieniach. Przejmująca i dająca do myślenia, w moim odczuciu obowiązkowa lektura dla każdego. Cudeńko.

"Dorosłość. Wyznania" to zbiór trzydziestu trzech krótkich tekstów, w których Linn Skåber zagląda za kulisy świata ludzi dorosłych – i z czułością i wrażliwością przybliża ich spojrzenie na samych siebie, międzyludzkie relacje i uczucia. Już od pierwszych stron uwagę zwraca niezwykła literacka przenikliwość, różnorodność doświadczeń i bogactwo poruszanych kwestii. Linn Skåber opowiada o ulotności czasu, głęboko skrywanych lękach i nadziejach, samotności, dzietności i bezdzietności, związkach, seksualności, rozstaniach i powrotach, karierze zawodowej, zdrowiu i chorobie. Każdy tekst jest inny i wyjątkowy na swój własny sposób. Autorka wspaniale wykorzystuje metafory i alegorie, dzięki czemu z pozoru proste historie i wewnętrzne monologi zyskują głębszy wymiar – i pozostawiają wiele miejsca na własne refleksje i interpretacje. W "Dorosłości" życiowe doświadczenia splatają się z liryzmem, a słowo z obrazem – i jest to wyjątkowo udane połączenie. Książka została przepięknie wydana – Lisa Aisato potrafi uchwycić magię chwili i subtelne emocje. Czasami zabawna, z odrobiną ciepłej ironii. Czasami smutna i wzruszająca. Czasami zaskakująco bliska i dobrze znana. Wiele fragmentów czytałam wielokrotnie i z pewnością wrócę do nich jeszcze nie raz. Piękna, wartościowa książka – gorąco polecam!

Dorosłość...to wiek, stan ducha? Książka Linn Skaber co nieco nam o tym opowiada. Z czym tu się spotkamy? Z wyznaniami osób „dorosłych'' które dzielą się z nami swoimi historiami, doświadczeniami i uczuciami. Robią to w nietuzinkowy i dosyć oryginalny sposób, balansując na granicy prawdy i absurdu. Połączenie idealne, zważywszy na fakt, że spotkamy tu dużą dawkę humoru , również tego „czarnego' 'który bardzo lubię. Na uwagę zasługuje tutaj bogactwo form, jakim posłużyła się autorka. Spotkamy tu opowiadanie, dialog, wiersz, piosenkę... W których można dostrzec cechy „Dorosłości'', czyli troski, zmartwienia, tęsknoty, różne problemy, trudności życiowe, niepokoje, strach...ale ten etap w życiu nie ma wyłącznie wad, są tu również pozytywne aspekty. Z każdego Rozdziału możemy wyciągnąć jakieś wnioski, skłaniające do refleksji o życiu. Nie chce wam streszczać Każdej części, bo dużo tu tego. Prostota przekazu jest tu znamienna. Pomimo użycia wielu metafor, czytelnik z łatwością je interpretuje. Na co jeszcze warto zwrócić uwagę? Na przepiękne ilustracje, są genialne, z nutą surrealizmu, Wiernie oddają treść Książki. Ja jestem zachwycona! Książka przekonuje swoją lekkością, humorem pod którym kryją się życiowe mądrości, głęboką metaforyką....a bohaterowie, opowiadający swoje historie są autentycznie, choć przedstawiają swoją rzeczywistość w nieco absurdalny sposób. Tutaj każdy może poczuć się jak u siebie "na podwórku". Reasumując mogę Stwierdzić, że w tej książce każdy może znaleźć coś dla siebie i o sobie. Wszyscy albo jesteśmy, albo dopiero wejdziemy w etap ,,dorosłości'', który ma swoje blaski i cienie. Warto sięgnąć po ta książkę. Dlaczego? Bo bawi, wzrusza, uczy empatii, skłania do refleksji o życiu oraz dostarcza wielu cennych wrażeń. „Dorosłość'' jest drugą częścią serii autorki, Pierwsza to ,,Młodość. Wyznania nastolatków' 'i jak się domyślam i mam na to wielką nadzieję, trzecia część będzie traktować o „Starości''... Do której każdy z nas podąża w nieubłaganym tempie. Ten „kalejdoskop życiowych scenariuszy'' jest niewątpliwie cenną i wartościową lekturą, po którą warto sięgnąć

„Dorosłość”? ile razy zastanawiamy się nad tym czym jest właściwie jest dorosłość? Czy już jestem dorosły, czy jeszcze nie? W swojej najnowszej książce Linn Skaber przygląda się właśnie dorosłości. Ukazuje jej blaski i cienie. Obnaża przed czytelnikiem te najtrudniejsze momenty, ale też ukazuje te radosne. W plastyczny sposób lawiruje pomiędzy uczuciami, zmienia je. Jedna historia jest radosna, druga smutna, a każda tak inna. Czasem jest spontaniczna, innym razem poukładana, ale zawsze piękna. O to w tym chodzi, żeby zachwycać się życiem i wszystkim, co nam daje. Książka jest pięknie oprawiona. Ilustracje Lisy Aisato kolejny raz zachwycają. Ta książka to uczta dla oka. W sam raz do filiżanki kawy czy herbaty. Porównując jeszcze „Dorosłość” do „Młodości”, to „Dorosłość” była moim zdaniem lepsza. Łagodniejsza, bardziej różnorodna, wyczuwało się więcej akceptacji. Tylko jak można czuć akceptację ze stron książki? Jak widać można. „Młodość” była nieraz agresywna, impulsywna, nie mogła znaleźć sobie miejsca. „Dorosłość” jak wskazuje tytuł jest dorosła.

„Dorosłość. Wyznania” to kolejna książka Linn Skåber z ilustracjami Lisy Aisato, w której autorka dzieli się swoimi przemyśleniami o tym, czym jest dojrzałość. Myślę, że nie da się jej oddzielić od „Młodości. Wyznań nastolatków”, która ukazała się niemal dokładnie rok temu. Książki są bardzo podobne w formie, stylu, a nawet treści. Co nie znaczy, że „Dorosłość” jest wtórna. "Dorosłość" dotyczy kolejnego po młodości etapu w życiu każdego człowieka. Kiedy kończy się czas nastoletniej niepewności i poszukiwania tożsamości, przychodzi pora na czerpanie z życia garściami. Stajemy się świadomi swoich pragnień, potrafimy lepiej ocenić swoja wartość i wyzwalamy się spod nie zawsze pozytywnego wpływu innych osób. Z odwagą i radością realizujemy swoje pasje i nie oglądamy się na opinie innych. Dojrzały wiek niesie ze sobą również poważne wyzwania. Mierzymy się z tym, co nieuchronne – żegnamy na zawsze rodziców, rozstajemy się z osobami, które miały być na całe życie. Przeżywamy rozczarowania, a czasem towarzyszy nam rozpacz. Zdarza się, że w poczuciu samotności jesteśmy podobni do nastolatków. Książka opisuje różne sytuacje, których możemy doświadczyć jako dorośli ludzie. Możemy zdradzić albo zostać zdradzeni. Możemy czuć pełnię życia i nie przejmować się opiniami innych, a przy tym ocierać się o śmieszność. Obserwujemy, jak dorastają nasze dzieci, czemu również towarzyszą przeróżne emocje. Podczas czytania opowieści Linn Skåber towarzyszyło mi wzruszenie, czasami rozbawienie, a najczęściej refleksja nad tym, jak pojemne jest pojęcie dorosłości. Kojarzymy ją z odpowiedzialnością, powagą i mądrością, ale w rzeczywistości wiąże się nierzadko z głupimi decyzjami, dziecięcym zachwytem, nieprzemyślanymi działaniami. I nie ma nic złego w tym, że dorosłość taka jest – jest barwna i zaskakująca. Linn Skåber napisała "Dorosłość" w nostalgicznym i poetyckim stylu. Przedstawione przez nią historie niosą ukojenie, czasem niepokoją, a czasem pomagają zaakceptować to, co nas spotyka w dojrzałym życiu. Każdy z nas inaczej reaguje na oznaki mijającego czasu, jednak dzięki prozie Skåber dochodzę do wniosku, że w każdym wieku można odnaleźć pełnię życia. Oczywistym dopełnieniem jej nastrojowych tekstów są ilustracje Lisy Aisato, które utrzymane są w charakterystycznym, bajkowym stylu i świetnie uzupełniają warstwę emocjonalną opowiadań. Myślę, że "Dorosłość" może stać się książką, do której czytelnicy będą sięgać w chwilach zwątpienia i zadumy. Publikacja niesie ukojenie i uspokaja, bo pokazuje, że w gruncie rzeczy wszyscy żyjemy dość podobnie i mierzymy się z porównywalnymi wyzwaniami. Tylko od nas zależy, jak zareagujemy na to, co nas spotyka.

Duet Linn Skåber i Lisy Aisato zasłynął już zbiorem wypowiedzi nastolatków wydanym pod tytułem Młodość i opatrzonym przepięknymi ilustracjami. Sama zapowiedź kolejnej książki spod tego samego pióra i ołówka rozbudziła mój apetyt, ale czy "Dorosłość" dorównuje "Młodości"? Bycie nastolatkiem jest trudne, co potwierdzają wypowiedzi bohaterów poprzedniej książki Skåber, ale oprócz lęku i potrzeby akceptacji, w wypowiedziach młodych ludzi czuć było również nadzieję, wiarę, że kiedyś wszystko się ułoży. W tej kwestii "Dorosłość" niestety nie pozostawia nam żadnych złudzeń. "Dorosłość" pod względem oprawy graficznej i ilustracji jest równie piękna co jej poprzedniczka, jednak dobór tekstów wypada dość przygnębiająco. Dorastające dzieci, nieudane małżeństwa, zdrady, przemijanie… Właściwie trudno byłoby znaleźć rozdział, który nie byłby przynajmniej podszyty smutkiem. Nie podważam tezy, że dorosłe życie na tle młodzieńczych marzeń wypada dość blado i rozczarowująco (bo często wypada), ale przecież na świecie nie brakuje szczęśliwych i spełnionych dorosłych, udanych związków i rodzin. I chyba tego najbardziej zabrakło mi w tej pozycji – jakiegoś pokrzepienia i pokazania, że choć w życiu nie wszystko układa się po naszej myśli, to i tak nasze jest ono wartościowe i ważne. "Dorosłość" Linn Skåber to pozycja, która z pewnością ucieszy oko, ale sama lektura (przy prezentowanej przez bohaterów palecie emocji – rozgoryczeniu, poczuciu beznadziei i zagubienia, czy przygnębieniu) wprowadza czytelnika w nastrój melancholii i zadumy. Choć pod względem wizualnym "Dorosłość" nie ustępuje "Młodości", to różnorodność historii tej drugiej zdecydowanie zadziałała na jej korzyść.

Do refleksji bez wątpienia skłania książka “Dorosłość” autorstwa Linn Skaber. Druga, wydana po “Młodości” świetna lektura podsumowująca kolejny etap życia. Chciałoby się powiedzieć - ten dojrzały. Ten, w którym już nikt od nas niczego nie wymaga, oprócz nas samych. Ta napisana poetyckim, pełnym szczerości językiem książka mówi o tym, co stracone, czego nie udało się osiągnąć, ale też o tym, że przeszłość potrafi wleźć z buciorami i odcisnąć ślady na teraźniejszości. Linn Skaber pisze o tęsknotach, codzienności, przemijaniu, ale też umiejętności podchodzenia do życia z większym dystansem. Dorosłość to nie tylko odpowiedzialność, ale to też czas, kiedy możemy przyznać się do tego, że nie jesteśmy mistrzami w wykonywaniu najprostszych codziennych czynności. Młodość minęła - nie ma wstydu, można jechać na przypale. Autorka pokazuje, że dorosłość opiera się też na częstym analizowaniu tego, co było, ciągłym podsumowywaniu dotychczasowych osiągnięć i rozliczaniu się z przeszłością. Skaber raczy czytelnika historiami z życia dorosłego człowieka i myślę, że każdy znajdzie, chociaż w jednej z nich swoje odbicie. Przy tym tytule nie można nie wspomnieć o przepięknych ilustracjach autorstwa Lisy Aisato. Jeju, jakie one są cudne! Te tajemnicze, mroczne i metaforyczne, a trochę melancholijne rysunki hipnotyzują i sprawiają, że za każdym razem dostrzega się w nich jakiś nowy element.

Czym jest dorosłość? Kiedy człowiek przekracza tę magiczną barierę i nagle staje się dorosły, odpowiedzialny i zapomina jak się uśmiechać? Dorosłość Linn Skåber to podróż przez czas i zmiany, które on niesie. Krótkie rozdziały – opowiastki prowadzą czytelnika przez meandry zdarzeń i emocji, pokazując świat z perspektywy bohatera drugoplanowego i szarą codzienność, która jeszcze chwilę temu była barwnym kalejdoskopem imprez i zabaw z przyjaciółmi. I choć dorastanie to trudny proces, z którym czasem ciężko się jest pogodzić, wędrując razem z autorką przez WYZNANIA odkrywamy, że czas spojrzeć na to z innej strony… Ta niezwykła książka, niczym przewodnik po dorastaniu pokazuje cały proces „od kuchni”. Uświadamia czytelnikowi, że żyjąc w społeczeństwie choć nie wiem jak bardzo byśmy chcieli, nie możemy być sami sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Ludzie istniejący obok, zawsze będą mieć na nas wpływ, będą wkraczać w naszą życiową przestrzeń i mącić jeziora naszych myśli. Będą wpływać na nasze decyzje, zachowanie i nastroje… i to oni staną się dla nas szczeblami w drabinie dorastania. Zachwyciłam się pogodą ducha autorki i prostotą jej szczerości. Jej Dorastanie to ciągły, jednak świadomy proces – nie możemy zdecydować czy się starzeć, ale możemy mieć wpływ na to jak dorastamy. To opowieść o ludziach i miejscach, które ulegają niszczycielskiej sile czasu, opowieść o tym, jak radzić sobie i akceptować przemijanie, coś co wielu z nas przychodzi z ogromnym trudem. Zdecydowanie polecam, dzięki niezwykle krótkim ale treściwym rozdziałom każdy znajdzie chwilę, by choć rzucić okiem na tekst. I nie oderwie się tak łatwo, bo i ilustracje stworzone przez Lisę Aisato warte są chwili zatrzymania. Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu #współpracareklamowa #współpracarecenzencka #współracabarterowa

Autorka w niecodzienny, czasami absurdalny sposób opisuje historię kilku osób. Niektóre z opowiadań dały mi do myślenia, o wiele bardziej od reszty. Potrafiłam postawić się na miejscu bohaterów, utożsamiam się z nimi. Po niektórych rozdziałach musiałam na chwilę zamknąć książkę, wziąć głębszy oddech i zastanowić się nad swoim życiem, dorastaniem przemijaniem czasu. Zdałam dobie sprawę, w jakim momencie życia się znajduje. Jestem dorosła, chociaż do tego nigdy mu się nie spieszyło. Dotarło też do mnie, że czas odcisnął piętno na otaczających mnie bliskich. Mogłoby się wydawać, że książka jest przygnębiającą, ale tak nie jest. Jest prawdziwa, a autorka za pomocą wielu środków przekazu obrazuje to co czeka każdego z nas. Każda historia, ma swój morał, jest inna i wyjątkowa, więc każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Linn Skaber posługuje się nawet czarnym humorem, co uwielbiam. Dodatkowo czytanie umilają nam ilustracje idealnie oddające charakter opowiadań, można się w nich zagłębić, odkryć ukryte znaczenie.

Linn Skaber bierze na tapet kolejny etap naszego życia, przedstawia, historie, emocje, lęki i marzenia, które nam towarzyszą. Pokazuje ciemną i jasną stronę dorosłości i starzenia się, pomaga je zaakceptować i zrozumieć, oswoić i przekazać, że w tym wszystkim nie jesteśmy sami. Książka ta jest zbudowana z różnych form, zarówno z dłuższych opowiadań, jak i krótkich zdań, ale przede wszystkim towarzyszą jej przepiękne ilustracje, w które zapatrzy się nie jeden czytelnik. A gdy już się na patrzymy to z przyjemnością będziemy kontynuować podróż po opowieściach ludzi, z innym ale też i z takim samym doświadczeniem. Ponadto jest to też wyprawa do krajów skandynawskich i każdy kto był tam chociaż raz z łatwością rozpozna miejsca, które miał okazję odwiedzić, a ci którzy nie byli mogą nabrać ochoty na zgłębienie tej kultury. Jednak przede wszystkim są to opowieści o nas samych, i choć nie we wszystkich się odnajdziemy to zyskamy szerszą perspektywę na otaczający nas świat.

Piękna książka. Plastyczne opisy, cudowne ilustracje. Chociaż autorka porusza często trudne i smutne tematy, książka jest tak napisana, że przyjemnie się ją czyta i chłonie się każde słowo.

"Dorosłość" sprawiła przede wszystkim, że chcę przeczytać "Młodość" autorki. "Dorosłość" to bardzo ciekawe, bardzo szczegółowe, brutalne pokazanie rzeczywistości, bez upiększania. Ciężko mi jednak wypowiadać się na jej temat, bo czuję że nie wszystko zrozumiałam tak jak zrozumiane być powinno. Czuję, że nie jestem jeszcze w tym wieku kiedy problemy, myśli, obawy przedstawiane w tych historiach by mnie dotyczyły, dlatego planuję przeczytać "Młodość". . Przez to, że nie jestem przekonana do tego czy właściwie do mnie przemówiły same historie skupię się na tym, jak kompozycyjnie i estetycznie książka mi się podobała. Część pisana w tej książce jest bowiem równie ważna jak ta ilustrowana. Część pisana są to swego rodzaju przypowieści, opowiadania o właśnie obawach, które czuje się na pewnym etapie swojego życia. Szczególnie w pamięć zapadła mi przypowieść w której kobieta jest na tym przejściowym etapie, kiedy jeszcze żyje tym młodym życiem, chce imprezować, korzystać z życia, a jednak podświadomie wie, że już wcale nie cieszy jej to tak jak kiedyś i zaczyna wygrywać rozsądek i kusi powrót do ciepłego łóżka. Jeśli chodzi o ilustracje to większość jest bardzo wymowna, szczególnie w pamięci zostały mi dwie, ale każdy jeden dobrze oddawał charakter opowiadania. . Książka jest zdecydowanie czymś innym niż to do czego jesteśmy, ja jestem przyzwyczajona. Nie jest to zarzut, wręcz przeciwnie, podoba mi się ta oryginalność. Bardzo jestem ciekawa przez to "Młodości", bo podejrzewam, że może mnie poruszyć do głębi. Bardzo polecam, zwłaszcza osobom trochę starszym, które lepiej będą się mogły wczuć w te historie.

" Moim marzeniem jest spotykać tylko takich ludzi, którzy uważają, że miło jest mniespotkać. " . Co tak naprawdę znaczy być dorosłym? Czy dorosłość określa nas w jakiś sposób i wymaga od nas określonych zachowań? Czy wiek to tylko liczba? . "Dorosłość. Wyznania" to zlepek sytuacji, doświadczeń...wyznań dorosłych. Czasem tych dobrych, innym razem tych gorszych. Czytając poszczególne rozdziały, które notabene zmuszają do refleksji i zatrzymania się chociaż na chwilę każdy z nas choć potroszę może się z nimi utożsamiać. Kiedy wchodzimy w etap swojego życia zwany dorosłością, coraz częściej zaczynamy zastanawiać się co też ona dla nas szykuje. Trochę albo bardzo wiele już przeżyliśmy. Znajomości, które pielęgnujemy każdego dnia. I te, o których wolimy nie pamiętać. Rodzina, samotność, zmarszczki...starość. Czytając "Dorosłość" wiec, iż wyzwoli ona w tobie empatię. Nieraz się uśmiechniesz, żeby za chwilę przeżyć moment zawahania i przyznania przed samym sobą – moje życie wygląda podobnie. . Nie przejdziemy koło "Dorosłości" obojętnie. Wiecie dlaczego? Bo to część życia każdego z nas. Nasza codzienność, doznania, uczucia, które powinniśmy pielęgnować dzień po dniu i nie zostawiać życia na później...bo to później przyjdzie do nas szybciej niż myślimy. Dawno nie czytałam tak refleksyjnej książki, która skrywa między swoimi stronami tyle wrażeń i emocji. A dodatkowo zdobią ją przepięknie wykonane ilustracje. Polecam. Bardzo.

Tak jak pisałam o ,,Młodości", ,,Dorosłość" jest (choć równie piekną) lepiej napisaną i zilustrowaną, najpiękniejsza książka jaką dane było mi zobaczyć i przeczytać. Wielokrotnie już wracałam do masy stron zawartych w powieści i opisów, które są tak prawdziwe, że aż nierealne. ,,Ale zapatrzeni w swoje wyobrażenie dorosłości, tracimy się z oczu." Autorka ponownie porusza dusze czytelników swoimi słowami, trafiając w ich najgłębsze miejsca. Skłaniające do refleksji opisy wywołują wspomnienia i poruszają jak tylko się da. Książka dotyka niesamowicie ciężkich tematów, a styl pióra autorki sprawia, że przez opisaną dorosłość się płynie. Chociaż są to, tak jak już wspomniałam, trudne wątki, to całość czyta się bardzo szybko, jednocześnie zapamiętując najważniejsze kwestie i morały płynące ze słów. Nasza codzienność, doznania i uczucia. Tak właśnie zdefiniowałabym całość przeczytanego przeze mnie tekstu. W niesamowitym stopniu przywiązałam się do tej powieści, jak i do pióra autorki i jestem pewna, że każdy kto również zdecyduje się sięgnąć po tą lekturę, będzie miał podobne odczucia. -Miśka.