„Rozbrojeni” to zbiór opowiadań jednej z najbardziej znanych i cenionych współczesnych pisarek francuskich. Miłość, przyjaźń, rozczarowania, tęsknota, ale i nadzieja, to motywy przewijające się przez całą książkę. Spośród siedmiu opowiadań trudno wybrać to najlepsze, gdyż ich poziom jest wyrównany. Są poza tym różnorodne pod względem treści i bohaterów, więc trudno je porównywać. Mamy tu bohaterów w różnym wieku, z różnych środowisk. To kobiety i mężczyźni, ludzie ustawieni zawodowo, ale i życiowi nieudacznicy. Łączą ich niepowodzenia, uczuciowe rozgoryczenia, tęsknoty, pragnienia. Wszyscy chcą być szczęśliwi – i nic w tym dziwnego, wszak to cel życia większości mieszkańców Ziemi. Niestety, nie wszystkim jest on dany. Wśród bohaterów „Rozbrojonych” nie brak buntowników i oryginałów. Są tu jednak i postacie ciche, niezdecydowane, wycofane, zakompleksione. Ich portrety to literacki majstersztyk. Autorka jawi się jako znawczyni ludzkiej psychiki i znakomita obserwatorka współczesnej rzeczywistości. Mimo iż utwory przesiąknięte są smutkiem, niepokojem, wyczekiwaniem, w każdym z nich odnaleźć można iskierkę nadziei i przysłowiowe światełko w tunelu. Raz to zdecydowana zmiana w życiu bohaterów, innym razem jedynie zapowiedź lub obietnica lepszego jutra. Czasem czytelnik musi sam dopowiedzieć sobie zakończenie, niczym w klasycznej noweli. I na tym właśnie polega siła oraz oryginalność utworów zawartych w zbiorze – pobudzają one wyobraźnię czytelnika, skłaniają do refleksji i nie pozwalają o sobie zapomnieć. Na pewno warto wspomnieć jeszcze o stylu opowiadań. Nie są one rozbudowane, barokowe, wręcz przeciwnie – ujmują ekonomią słowa, wyważonym językiem, skromnymi, lecz emocjonalnymi dialogami. Ten minimalizm robi jednak większe wrażenie niż najbardziej barwne opisy. „Rozbrojeni” to na pewno obowiązkowa lektura dla miłośników twórczości Anny Gavaldy, jednak sięgnąć po ten zbiór może każdy, komu bliskie są ludzkie historie opowiedziane w niekonwencjonalny, ale i szczery sposób. Polecam z czystym sumieniem! BEATA IGIELSKA

Małe tęsknoty Pisanie o ludzkich emocjach nie należy do zadań najłatwiejszych. Pisanie o emocjach w sposób wiarygodny i trafiający w sedno to już nie lada sztuka. Anna Gavalda nie po raz pierwszy postanowiła pisać właśnie o uczuciach, a miłośnicy jej prozy raczej nie powinni być zawiedzeni najnowszą pozycją jej autorstwa. Mianownikiem opowiedzianych historii jest samotność, a może przede wszystkim – strata. Śmierć, rozstanie – różne są przyczyny osamotnienia bohaterów. Sam tytuł, również nieprzypadkowy, ponieważ poznajemy ich zwykle w szczególnym momencie życia, w którym są całkowicie bezbronni. Ściągają maski, które noszą na co dzień, pokazują swoją prawdziwą twarz, swoje lęki, pragnienia i tęsknoty, odsłaniają swoje najczulsze, najintymniejsze miejsca. Co ciekawe, nie buntują się przeciwko temu, co ich spotkało, nie rwą włosów z głowy, a raczej zdają się być pogodzeni z losem i pokorni. Niektóre historie są smutno-zabawne (zwłaszcza pierwsza pod względem klimatu i humoru jest naprawdę zaskakująca), inne nostalgiczne; zmuszają czytelnika by przystanął przy nich na moment i zastanowił się nad tym, co autorka próbuje przekazać. Lektura "Rozbrojonych" przypomina przysiadanie się do zupełnie obcych ludzi w kawiarni lub na ławce w parku i wysłuchanie opowieści o konkretnym fragmencie ich życia. Nie poznamy ich przyszłości, przeszłości najczęściej też. Czytelnika może zaskoczyć różnorodność narracji. Dzięki temu zabiegowi opowiadania nie zlewają się w jedno i pod tym względem są wyraziste. Styl każdego jest charakterystyczny, ale czasem zdarzają się takie, w których sposób poprowadzenia historii jest zbyt chaotyczny i niejasny. Bardzo liczyłam na to, że Anna Gavalda będzie tą autorką, która przekona mnie do lektury opowiadań, jednak najwidoczniej nie po drodze mi z krótką formą. Niewątpliwą siłą tych historii jest uniwersalność tematu, zdarzenia które dotykają każdego człowieka – tęsknota, potrzeba zrozumienia i miłości. Dla mnie jednak to zawsze za krótko, za mało. Fabuła i sens niektórych opowiadań zdążyły już ulecieć mi z głowy, ale były też takie, które zadomowiły się w niej na dobre. I właśnie dla tych warto sięgnąć po tę pozycję.