„-Bo jesteś kruchy. I delikatny. Bo nigdy mnie nie skrzywdzisz. -Ścisnęła mi łapę. -I twoje oczy trafiają do samego środka”. Ta książka ma w sobie coś z nastroju „Mojego małego przyjaciela”. Przedstawia proste prawdy o życiu, ujmuje, wzbudzając jednocześnie w czytelniku uczucie zmieszania. Umiejscowienie wydarzeń w zwierzęcym świecie ułatwia jej odbiór, ale ciągle ma się z tyłu głowy, że to tylko metafora, że za odrobiną radości zaraz przyjdzie tragedia. Że mimo wszystko życie dla Archyego jest okrutne i złe, choć stylistycznie opowieść o nim zachwyca, a czytelnik brew swym odczuciom ciągle chce więcej. Bezwzględne prawa natury, fakt, że silniejszy zawsze jest górą, że słabszy musi się podporządkować i że w tym świecie kaleka nie ma wartości, a śmierć jest czymś powszechnym. Ksiazka Bernardo Zannoni mocno wchodzi w psyche. wywołuje dyskomfort, a przede wszystkim wzrusza. To tak jakbyście założyli na siebie miękki, kaszmirowy sweter. cudowny, ale jednak o rozmiar za mały. jest ciepły i przytulny, a jednocześnie uwiera i drażni. Oto całe Moje głupie pomysły. Takich książek mi potrzeba. Absolutny zachwyt! Bernardo Zannoni "Moje głupie pomysły" Ilość stron: 264 Wyd. Literackie Ocena: 5/6 Premiera: 27.09.2023

Uwielbiam zanurzać się w parabolicznych, łotrzykowskich historiach, które w niesztampowy sposób poruszają ogrom rozterek natury egzystencjalnej. Do świata ożywionego i nieożywionego, w których rozpisano fundamentalne i frapujące zagadnienia z jestestwa każdego z nas. Przynosząc się na karty tej niezwykle emocjonującej, wielopłaszczyznowej, melancholijnej, symbolicznej i ascetycznej opowieści oprószonej poetyką; meandrowałam po lesie i codzienności braci mniejszych, ich uosobieniu. Bernardo Zannoni z czułością wyeksponował kaskady uczuć; w zderzeniu z nieprzewidywalnym i pragnieniami, które umierają na rękach.Pokazał mi, jak wygląda przemoc arbitralnych granic na słabszych jednostkach, ile waży tęsknota za spokojnym snem, do czego doprowadza ostracyzm społeczny. Opowiedział o wartości przyjaźni.Uwypuklił pustkę wyświetlającą się w oczodołach wykluczonych, potęgę płynącą ze słów, nieuchronne i często przeraźliwe przemijanie oraz fakt, że przed zgaśnięciem światła życia i tak każdy zostaje sam… Nie zapominał o dziedziczeniu traum, niemożności właściwej komunikacji,prawach natury oraz chronicznej samotności, która wierna postaciom, jak pies. Co ciekawe formalnie: zostawił niedopowiedzenia, które zmuszają do rozpracowania poruszonych tu zagadnień na swój jedyny, wyjątkowy sposób. Bohaterowie niejednoznaczni, charakterni, odrębni. Akcja wartka. Odpoczęłam, towarzysząc im w przygodach, jakie niesie przyroda. Nie dajcie się zwieść bajkowej otulinie i uroczej kunie na okładce, która nomen omen jest centralną postacią. To współczesny moralitet, sugestywnie wyświetlający się pod powiekami, który tubalnie wybrzmiewa, znakomicie przy okazji portretując, iż arbitralny los często decyduje za nas.Autor za debiut „Moje głupie pomysły” otrzymał jedno z najważniejszych włoskich wyróżnień literackich, Nagrodę Compiello 2022 Bajkowa pierzyna utkana ze słów jest niczym lustro, w którym odbija się suma naszych doświadczeń, lęków i traum. Przełożyła: Katarzyna Skórska