,,(...)bo człowiek z natury rzeczy pozostaje w stanie wojny jeśli nie z drugim człowiekiem,to z Ziemią,z której trzeba wycisnąć wszystko,co tylko da się przerobić na produkty,te zaś,przechodząc przez gęstą,poplątaną,sztucznie wyhodowaną sieć ludzkich pragnień,rozpadną się na zyski dla nielicznych i odpady,wśród których będzie żyła cała reszta."Życie jest podróżą.O czym możemy się przekonać czytając,,Dom Oriona",najnowszą powieść Julii Fiedorczuk,znakomicie korespondującą z jedną z wcześniejszych powieści pisarki, mianowicie,,Pod słońcem."Przeprowadza czytelnika między innymi przez wspaniałą i nieoczywistą Puszczę Białowieską,Ateny i Meksyk.Sieć utkanych konstelacji obrazuje zależności między człowiekiem a naturą.Autorka kładzie duży nacisk na bestialstwo do jakiego ludzie się dopuszczają.A wszystko przez niskie pobudki :chęć szybkiego zysku,chwilowej ucieczki od siebie, deszczu zdarzeń z przeszłości o których pragniemy zapomnieć.Wplata w fabułę -niczym warkocz we włosy Gwiazdozbiór Oriona,który tubalnie przypomina,że wszystko jest ruchome,zmienne.Powieść skupia się na losach Elizy,reporterki ze stolicy, która wertuje wspomnienia o miłości jej życia.Szuka ukojenia,wędruje po śladach ukochanej.Walczy,by z odłamków poskładać siebie na nowo.Chce zasypać pod powiekami gruz traumatycznych przeżyć i niedokończonych spraw,które dociskają do ziemi.Będzie zmuszona skonfrontować się z demonami przeszłości i historiami,które pokazują złożoność(dualizm) ludzkiej natury. Pisarka znakomicie oddaje apoteozę przyrody.Opowiada o wojnach i bezsensownej śmierci.Ta proza aż tętni od zapachów,jakie wydziela istnienie. Fiedorczuk zwraca ogromną uwagę na kryzysy: humanitarny,tożsamościowy,a przede wszystkim klimatyczny.A więc fundamentalne zagadnienia,którymi bezwzględnie należy się zająć.Pisze o egzageracji przemocy,bezbrzeżnej samotności,tęsknocie,minerałach, człowieczeństwie, astrologii,neurobiologii,wstydzie,co petryfikuje,nieuchronnym przemijaniu i zdradach obietnic.Wyciąga esencję ze słów.Odnosi się do mitologii greckiej.Uczy docenienia otaczającego świata i czerpania garściami z każdego darowanego poranka.Ilość wspaniałych metafor dobijających się do arterii karmi wewnętrzną wrażliwość czytelnika. Arkana miłości i cierpienie,które nie przemijają zostały bardzo przejmująco rozpisane.Łatwo zatonąć w fabule,przenieść się na karty powieści, wraz z kobietą przemierzać świat.Po przeczytaniu całości dobijają się do serca refleksje,że można umrzeć za życia.A niebo może być drugim człowiekiem.