"Rozrzucone" to opowieść o kobietach, której tłem są historyczne wydarzenia Europy począwszy od II wojny światowej. Pokazane są zmiany, jakie rozgrywały się na arenie polityczno-gospodarczej w przestrzeni międzynarodowej, ale też zmiany jakie zaszły w mentalności poszczególnych jednostek i całym narodzie. Autorka opowiadając tę rodzinną historię boleśnie obnaża nasze polskie kompleksy i wady narodowe, rozprawia się z różnicami jakie dzielą nas Polaków i Francuzów. Czytając książkę poznajemy losy rodziny Marii, śledzimy wpływ zawieruchy wojennej, socjalizmu, kapitalizmu na życie kobiety i jej najbliższych zastanawiając się jakie decyzje sami podjęlibyśmy w obliczu tamtych wydarzeń. Czujemy niemalże fizyczny ból i tęsknotę głównej bohaterki za rodziną i ojczyzną, która za wszelką cenę chce utrzymać kontakt z najbliższymi w "biednej" Polsce i zachować tożsamość. Każda z kobiet dźwiga swój ciężar i swoją tajemnicę zmagając się z codziennymi problemami, podążając za marzeniami i rozprawiając z wyzwaniami, które stawia przed nimi życie, bez względu na szerokość geograficzną, w jakiej przyszło im żyć. Najnowsza powieść Liliany Hermetz, laureatki Nagrody Conrada, jest do bólu prawdziwa, wzruszająca, zmuszająca Czytelnika do przemyśleń na temat ludzkiej natury i poszukania odpowiedzi na pytanie czym dla mnie jest ojczyzna.

„Rozrzucone” Liliany Hermetz to wielowątkowa powieść, której akcja rozgrywa się na przestrzeni ponad stu lat. Losy kilku pokoleń jednej rodziny śledzi się z zapartym tchem, od pierwszej do ostatniej strony. Na plan pierwszy niezmiennie wysuwają się kobiety – silne, zdeterminowane, zmuszone przez wielką historię do uodpornienia się na życiowe problemy. Mamy tu również kobiety pełne smutku, niestabilne emocjonalnie i uchodzące za dziwaczki. Mężczyźni to najczęściej źródło kłopotów i przyczyny trosk. Nie ma to jednak nic wspólnego z walką płci czy seksizmem. Poznawanie perypetii bohaterów wymaga skupienia, gdyż akcja nie płynie linearnie – wciąż pojawiają się retrospekcje, ale dzięki temu czytelnik stopniowo odkrywa rodzinne tajemnice i zadawnione konflikty oraz skomplikowane relacje. „Rozrzucone” to również pełna refleksji i gorzka powieść o emigracji, o tym, jak trudno odnaleźć się w nowym miejscu i utrzymywać kontakty z bliskimi, którzy żyją w innym świecie i innej rzeczywistości (tu mamy do czynienia ze zderzeniem peerelowskiej, siermiężnej, szarej codzienności i wolnej, kolorowej Francji). Plusem na pewno są też klimat, język i styl – połączenie prostoty z wyrafinowaniem robi ogromne wrażenie i nieco przypomina prozę Julii Fiedorczuk, Martyny Bundy, a nawet Olgi Tokarczuk. Polecam wszystkim, którzy cenią niebanalne historie opowiedziane w intrygujący sposób. BEATA IGIELSKA