„Pod słońcem” Julii Fiedorczuk to powieść misternie upleciona z różnych historii, które w pewnym momencie krzyżują się i przeplatają. Niezmiennie jednak zachwycają i dzięki niezapomnianemu klimatowi realizmu magicznego oraz licznym kontekstom sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. Akcja książki nie płynie linearnie i rozgrywa się w różnych zakątkach Polski oraz Europy, a nawet w Azji, więc fabuła przypomina rozsypane puzzle. Składanie ich w całość to pełna niespodzianek przygoda i wielka gratka dla miłośników niebanalnych perypetii, w dodatku opowiedzianych piękną, zachwycającą polszczyzną. Mamy tu galerię postaci zapadających w pamięć. To między innymi Misza, który najpierw przeżył upojny romans z dużo starszą wdową, by potem poznać rówieśnicę, Miłkę, z którą połączyło go wielkie, ale skomplikowane uczucie. To również pełna niespełnionych namiętności Marianna, uważana we wsi za czarownicę i wariatkę, która przynosi wstyd rodzinie. To Nadzieja, którą los obdarzył umiejętnością widzenia tego, co znajduje się pod ziemią i wewnątrz ludzi. I wbrew pozorom nie jest to błogosławieństwo, lecz przekleństwo. Interesującą postacią jest też profesor Koniarski, który odkrywa przed młodziutkim Miszą świat literatury, piękno słowa i uczy przy okazji filozofii, etyki oraz języka esperanto... A to tylko niektórzy bohaterowie... Każda postać, nawet epizodyczna, ma tu swoją niepowtarzalną historię. Od pierwszych stron wyczuwa się, że autorka potrafi opowiadać, robi to z gawędziarską pasją i dbałością o szczegóły. Losy swoich bohaterów Julia Fiedorczuk pokazuje na tle wielkiej historii. Najbardziej dramatyczna okazuje się druga wojna światowa, ale powojenne wydarzenia także nie oszczędzają ludzi. Bardzo ważny w powieści jest motyw pamięci. To ona potrafi ocalać, ale umie też niszczyć, gdy staje się psychicznym piętnem. „Pamięć jest dziwna (…) Jest żywa i płynie przez nas jak ukryta podziemna rzeka, by wybić na powierzchnię znienacka, kiedy człowiek wcale się tego nie spodziewa” - czytamy w opisie przeżyć wewnętrznych jednej z bohaterek. Do największych plusów powieści na pewno należą też liczne konteksty historyczne i kulturowe, czyli coś, co bardzo cenię i uwielbiam. Julia Fiedorczuk często odwołuje się do Biblii (chociażby w tytułach rozdziałów), przywołuje też motywy z różnych mitologii, religii, z filozofii. I jeszcze jedna zaleta, o której nie można nie wspomnieć – to piękne, oryginalne, ujmujące i dające wiele do myślenia połączenie w organiczną całość świata ludzi i natury. Pod tym względem powieść przypomina prozę Olgi Tokarczuk, klimatem zbliżona jest zwłaszcza do pierwszych książek noblistki. Nie jest jednak naśladownicza – widać, że Julia Fiedorczuk ma do zaoferowania własny styl i pomysł na przedstawianie świata. Jestem pod ogromnym wrażeniem i czekam na więcej. BEATA IGIELSKA