Gorączka będzie niezwykle gorącą lekturą, pełną zaskakujących wydarzeń i walki o zachowanie wolności. Historia od samego początku do końca wciąga, mimo iż czytelnik zdaje sobie sprawę z zakończenia, które ostatecznie spotkało Mary Mallon. Mary Beth Keane potrafi zaintrygować i ukazać życie w Nowym Jorku na początku XX wieku w niesamowicie interesujący sposób. Czy nie masz przypadkiem gorączki? To może być sprawka najnowszej powieści z Tyfusową Mary w roli głównej!

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu weronine-library.blogspot.com.

Z sensacyjnej historii kucharki Mary Mallon, Tyfusowej Mary, pierwszego w Stanach rozpoznanego przypadku nosicielki tyfusu, Mary Beth Keane upichciła trochę opowieść o życiowej pasji, z której nie sposób zrezygnować, a trochę – love story. Kluczowy składnik upichconego dania, czarujący alkoholik i narkoman Alfred Briehof, jest jednak od początku do końca wymysłem autorki.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu literackie-skarby.blogspot.com

Jeśli lubicie prawdziwe historie, trochę medyczne, fabularyzowane to na pewno Gorączka i Tyfusowa Mary przypadną Wam do gustu. Ciekawa historia, która pochłania w całości, charakterna Mary, która walczy o siebie i innych. Nie chce za wszelką cenę zrezygnować ze swoich dwóch największych miłości: gotowania i Alfreda.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu jakprzezokno.pl

Gorączka to powieść o niezwykłej, silnej kobiecie, która stawiła czoło wielu przeciwnością losu, niestety koniec jej był smutny. Z przyjemnością obejrzałabym film oparty na tej pozycji, bo nie dość że zawiera ciekawą, autentyczną historię, to i opisuje los kobiety w XX wiecznej Ameryce. Gorąco polecam!

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu apetyczneksiazki.blogspot.com
 

Dla dobra ogółu Czy można poświęcić życie jednostki, by ochronić społeczeństwo? Czy szczęście ogółu jest ważniejsze, od szczęścia pojedynczego człowieka? Mary Mallon jest nosicielką bakterii tyfusu i chociaż sama nie choruje, zaraziła kilkadziesiąt osób, spośród których kilka zmarło. Czy Mary zasługuje na potępienie? Mary Beth Keane zabiera nas do Nowego Jorku, ale całkowicie odmiennego od współczesnego wyobrażenia o tym mieście. Na ulicach dzielnic pełnych robotników i biedoty zalegają sterty cuchnących śmieci, zwierzęce odchody i błoto. Wszystko to tworzy obrzydliwą maź, w której nogi mieszkańców grzęzną po kostki. Ludzie wyrzucają przez okna odpadki, a wokół unosi się fetor wychodków i zgnilizny. W takich warunkach żyje Mary Mallon, irlandzka imigrantka, która na swoje utrzymanie zarabia gotowaniem w domach bogaczy. Wszędzie, gdzie zjawia się kobieta, prędzej czy później śmierć zaczyna zbierać swoje żniwo. Kolejne epidemie tyfusu doprowadzają do niej miejscowego inspektora sanitarnego, w konsekwencji czego kobieta zostaje aresztowana i wywieziona na wyspę, do ośrodka leczenia chorób zakaźnych. Kucharce postawiono zarzut narażania zdrowia i życia ludzi, dla których przygotowywała posiłki. Mary z dnia na dzień zostaje odizolowana od świata zewnętrznego, pozbawiona możliwości spotykania się z najbliższymi i zmuszona do uczestnictwa w upokarzających badaniach. Autorka stworzyła bardzo ponurą wizję rzeczywistości. Jeżeli miałabym ją z czymś porównać, to do głowy przychodzi mi tylko "Pachnidło" Patricka Süskinda. Podobieństwo między powieściami nie polega tylko na wszechobecnym brudzie i unoszącym się fetorze, na wszędobylskich muchach, robactwie i rozkładzie. W obu przypadkach historie były ciekawe i wciągające, jednak nie sposób było polubić głównych bohaterów. Mary Beth Keane sprawiła, że do żadnej z postaci nie dało się poczuć sympatii, współczucia, czy zrozumienia. Portrety psychologiczne Mary i jej ukochanego Alberta, zostały zaledwie naszkicowane, więc ich motywacje i zachowania często bywały niezrozumiałe. Zabiegi, które zastosowała Keane doprowadziły do tego, że bohaterowie jej powieści przede wszystkim wydają się zarozumiałymi, aroganckimi egoistami, którzy nie uznają żadnych autorytetów i nie potrafią wznieść się ponad własne potrzeby. Pod względem językowym powieść okazała się równie szorstka i brutalna, co treść – roi się w niej od przekleństw i opisów koszmarnych warunków sanitarnych. Mary Beth Keane posługując się myślami głównej bohaterki, często tasuje chronologię, co wprowadza sporo chaosu, a niektóre z zabiegów, które zastosowała wypadły dość szkolnie. "Gorączka" pozostaje dla mnie smacznym daniem głównym, w którym zabrakło mi jednak sosu łączącego wszystkie jego części. Stylistyczne niedociągnięcia nie zmieniają faktu, że autorka stawia przed czytelnikiem niezwykle istotne pytania: czy można uwięzić jedną kobietę, która jest nosicielką tyfusu, by ocalić przed epidemią innych mieszkańców miasta? Czy sprawiedliwym jest odizolowanie od społeczeństwa człowieka, który nieświadomie niósł śmierć? Keane nie pomaga czytelnikowi w znalezieniu odpowiedzi. Gdyby wykreowana przez nią bohaterka była miłą i pokorną kobietą, dużo łatwiej byłoby nam stwierdzić, że uwięzienie jej jest złe i okrutne, jednak Mary Mallon, nie jest miła i pokorna. Jest za to arogancka, próżna i egoistyczna. Czy to usprawiedliwia odebranie jej człowieczeństwa i godności? Czy oznacza, że nie ma takich samych praw, jak pozostali?

Autorka dużo miejsca poświęca relacji Mary i jej partnera. Jakby nie było, ten nieformalny związek w związku z trzyletnim odosobnieniem kobiety, skazany jest na próbę czasu. Czy ją przetrwa? O tym dowiemy się z książki. O tym, jak i o mentalności ówczesnych ludzi, zarówno tych bogatszych, jak i tych, którzy żyją z dnia na dzień starając utrzymać się na powierzchni. To lektura niezwykle intrygująca i wciągająca. A przede wszystkim, oparta na faktach.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu literatkakawy.wordpress.com.
 

Jeśli lubicie thrillery/kryminały, powieści biograficzne albo tematykę seryjnych morderców, będziecie z dzieła Mary Beth Keane naprawdę zadowoleni. To pozycja o wiele ciekawsza - i przy okazji - lepsza niż większość typowej beletrystyki z dreszczykiem. Warto ją więc poznać, tym bardziej, że Tyfusowa Mary to naprawdę fascynująca postać.

Pełna wersja recenzji dostępna na ksiazkarniablog.blogspot.com.

Po raz kolejny miałam do czynienia z książką, którą pokochałam od momentu wzięcia jej do ręki. Nie wiem, co takiego, na pierwszy rzut oka, w niej było. Może okładka, przywołująca na myśl powieści historyczne z moich dziecięcych lat? A może tajemnicze słowa: „Tyfusowa Mary”? Niemniej było to coś, co sprawiło, że jak najszybciej dokończyłam poprzednią lekturę, by móc nareszcie zaczytać się w historii Mary Mallon. Wyobraźcie sobie, że przez kilka dni nie byłam w stanie myśleć praktycznie o niczym innym niż o losach młodej Irlandki, która szukając lepszego życia w „wyśnionej” Ameryce, ściągnęła na siebie tyle nieszczęść. Tak bardzo przejęła mnie jej historia, że kiedy skończyłam książkę, miałam wrażenie, jakby ktoś wydarł mi serce. Wiem, brzmi dramatycznie, ale wiecie, że jestem bardzo emocjonalna, a Mary była moją najbliższą towarzyszką przez całe dni. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak z całej siły zachęcić Was do przeczytania „Gorączki”. Gwarantuję, że już do końca życia zapamiętacie, kim była Mary Mallon. Myślę, że ta pamięć jej się należy.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu ladymargot.pl.
 

"Gorączka" to jedna z najpiękniejszych i najbardziej poruszających powieści o kobietach, jakie miałam okazję ostatnio przeczytać. Autorka doskonale i z wielkim wyczuciem połączyła literacką fikcję z autentycznymi wydarzeniami z ponad stu lat. I właśnie dlatego czyta się tę książkę jednym tchem i z wielkimi emocjami. Mary Mallon, główna bohaterka "Gorączki", jest autentyczną postacią. Wyemigrowała z Irlandii do Stanów Zjednoczonych pod koniec XIX wieku, podobnie jak tysiące jej rodaków, szukających ze oceanem szczęścia i spełnienia marzeń o lepszym jutrze. Swoją ziemię obiecaną Mary powitała, mając zaledwie piętnaście lat. Dziś powiedzielibyśmy, że była jeszcze dzieckiem, jednak w czasach jej współczesnych uchodzić mogła za pannę na wydaniu, a nawet młodą kobietę. Zanim stała się kucharką przygotowującą posiłki dla nowojorskich dobrze sytuowanych rodzin, musiałą pokonać wiele przeszkód i wykazać się wielką pomysłowością. Jej determinacja została nagrodzona – Mary gotowała z wielką pasją od rana do wieczora, przy okazji zajmując się dziećmi zatrudniających ją rodzin. Po pracy zaś spędzała czas z ukochanym Alfredem. W pewnym momencie jednak młoda kobieta została oskarżona o zarażanie tyfusem swoich pracodawców i ich bliskich. Uznano ją za nosicielkę śmiertelnego wirusa i z dnia na dzień pozbawiono wszelkich praw, skazując na samotność oraz oskarżenia o świadome działanie. Nieszczęśliwa i skrzywdzona Mary znalazła się, wbrew własnej woli, na Wyspie North Brother, wraz z innymi chorymi pacjantami, cierpiącymi na różne choroby zakaźne. Jej walka o prawo do godności oraz obrony, a także osobiste perypetie, zwłaszcza skomplikowane relacje z Alfredem, to zasadnicza treść powieści. Oprócz bieżących wydarzeń poznajemy jednak także przeszłość głównej bohaterki oraz jej bliskich, dzięki czemu łatwie zrozumieć jej decyzje oraz przeżycia wewnętrzne. Mary Mallon stała się nie tylko obiektem medycznych badań i eksperymentów. Jej sprawie wiele stron poświęciły niemal wszystkie amerykańskie media, które podzieliły się na obrońców i krytyków oraz oskarżycieli. Nie zabrakło bowiem głosów zarzucających kobiecie perfidne i przemyślane działanie. Główna bohaterka jawi się w powieści jako kobieta silna, ale zmuszona do walki, w której z góry skazana jest na klęskę. Mimo wszelkich przeciwności, nie poddaje się, walcząc o swoje prawo do wolności, szczęścia i decydowania o sobie. Pomagają jej w tym tylko nieliczni, ale dzięki rozbieżnym opiniom na temat Mary mamy okazję poznać zróżnicowany świat Nowego Jorku, zarówno medyczny, jak i społeczny, gdyż wśród obrońców i wrogów kobiety są przedstawiciele wielu środowisk. "Gorączkę" czyta się jednym tchem i z niesłabnącym zainteresowaniem. Sprzyja temu na pewno świadomość, że opisana historia została zainspirowana autentycznymi zdarzeniami. Poza tym autorka stopniowo dawkuje napięcie, sprawiając, że od lektury trudno się oderwać. Nie wyobrażam sobie czytelnika, który mógłby nie kibicować głównej bohaterce. Jej losy poruszają do głębi i – nawet jeśli budzą w odbiorcy wątpliwości – na pewno skłaniają do głębokich refleksji. Mary Beth Keane napisała powieść mądrą, głęboką i poruszającą, dlatego polecam ją z czystym sumieniem. BEATA IGIELSKA (wywrota.pl)