Książkę czyta się z zapartym tchem, mając jednocześnie poczucie delektowania się każdym słowem. Znajdziemy w niej zmysłowość niczym w "Pachnidle" Patrica Süskinda, epicki mistycyzm i refleksje, czasem przywodzące na myśl "Księgi Jakubowe" Olgi Tokarczuk. Powieść Anny Brzezińskiej jest jednak jedyna w swoim rodzaju. Bardzo kobieca. I pełna tej wyjątkowej, życiowej, kobiecej mądrości, której próżno szukać u mężczyzn... 

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu dziennikzachodni.pl

Przeczytałam tę książkę w błyskawicznym tempie i chylę czoła nie tylko przed ogromną wiedzą autorki, ale również przed jej niebywałym talentem do opowiadania. "Córki Wawelu..." zachwycają już od pierwszego rozdziału i naprawdę ciężko oderwać się od lektury. Anna Brzezińska oddaje w ręce czytelników książkę, którą można czytać, jak podręcznik do historii i arcyciekawą powieść z fabułą osadzoną w dobie renesansu. "Córki Wawelu..." traktują o Jagiellonach, obyczajach panujących na królewskim dworze i Krakowie, który od wieków jest jednym z najważniejszych punków na mapie Polski. Ale to również, a może przede wszystkim opowieść o kobietach, koronowanych głowach i zwykłych śmiertelniczkach.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu matkapolkaczytajaca.blox.pl

„Córki Wawelu” to bogaty, kunsztowny, może bardziej barokowy niż renesansowy portret XVI-wiecznych kobiet, smutnych jagiellońskich księżniczek na tle zmierzchającego złotego wieku całej dynastii i Rzeczpospolitej. Warto przyjrzeć się mu bliżej i zachwycić całością lub tylko detalami.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu katedra.nast.pl

Dość szybko jednak się okazało, że tak właściwie ta książka nie jest ani powieścią historyczną, ani tym bardziej fantastyczną. To znaczy jest fantastyczna, udana i znakomicie napisana, ale nie przynależny do gatunku określanego tym mianem. Chyba tym co najbardziej pasuje do niej to określenie reportaż. Brzezińska zabiera nas w czasy panowania ostatnich władców z dynastii Jagiellonów, sprytnie wprowadza na Wawel i pisze o codzienności tego okresu. Po tytule można by sądzić, że skupi się wyłącznie na królewnach, których w powieści jest całe mrowie. Prawda jest jednak nieco inna, dla mnie autorka patrząc przez pryzmat wawelskiego wzgórza opowiada przede wszystkim o kobietach tego okresu. O ich roli w społeczeństwie, tym jak zmieniało się ich postrzeganie i jaką rolę odegrały w historii. Robi to zaskakująco analitycznie, z ogromną dbałością o szczegóły, w stylu, który potrafi momentami bardzo zaskoczyć.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu tramwajnr4.pl

„Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach" to wspaniała lekcja historii i fascynująca opowieść o szesnastowiecznych kobietach… Anna Brzezińska utkała przepiękną opowieść o czasach ostatnich Jagiellonów. Królewny dorastały w XVI-wiecznej rezydencji na Wawelu, który był zupełnie inny niż obecne tam muzeum. Zrekonstruowane życie królewskiej siedziby opiera się na nielicznych zachowanych sprzętach i dekoracjach. Większość została utracona i istnieje tylko w spisach inwentarza. Autorka ożywiła te suche dane i odmalowała przepiękny, żywy obraz przeszłości. Wspaniała książka :) Polecam wszystkim miłośnikom historii :)

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu magiawkazdymdniu.blogspot.com

„Córki Wawelu” to książka interesująca i w dużej mierze oryginalna Niełatwo połączyć fabułę z historycznym dyskursem, Annie Brzezińskiej jednak udało się to po mistrzowsku. Uwagę zwraca także barwny, plastyczny język narracji oraz zindywidualizowany sposób wypowiedzi bohaterów.

Jest w tej powieści miejsce na smutek i radość, sukcesy i klęski, marzenia i rezygnację, miłość, przyjaźń i zdradę, a także refleksje – zarówno dotyczące spraw przyziemnych, jak i dotykających kwestii historiozoficznych. To lektura dla każdego, nie tylko dla miłośników prozy historycznej. Polecam z czystym sumieniem.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu granice.pl

W książce znajdziemy wiele ciekawych informacji dotyczących Zofii, Katarzyny i Anny, młodszych córek Zygmunta i Bony, a także Izabeli i Jadwigi. Księżniczki to tylko niektóre z kobiecych postaci, o których losach dowiemy się z wielu stronic książki. Wszystkie są niezmiernie ciekawe. Na niektóre z tych kobiet, można spojrzeć w zupełnie inny sposób, niż powszechnie się je przedstawia. Dzięki tej książce, czytelnik ma szansę nadrobić lub poszerzyć szkolne widomości i to z rozmachem, na ponad ośmiuset stronach. Oczywiście nie wszystkie wydarzenia mają potwierdzenie w materiałach źródłowych, część z nich to fantazja autorki, chociaż kto wie :) www.kochamciemojezycie.blogspot.com

To nie historia miecza, ale herstoria kołowrotka i igły. A także, co tu ukrywać, herstoria z mężowskim kijem w roli głównej, pełna przemocy, zamkniętych cel klasztornych, śmiertelnych porodów i odbieranych matkom dzieci… „Córki Wawelu” to nie do końca powieść i nie do końca dokument, ale ta mieszanka form wyszła liczącej dobrych kilkaset stron książce tylko na dobre. Dzięki temu „Córki Wawelu” nabrały lekkości i nie nużą czytelnika bezosobowymi kronikami. To książka błyskotliwa, żywa i taka, jakiej w polskiej literaturze historycznej brakowało.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu LubimyCzytac.pl

W 1526, w jednym dniu w Krakowie na świat przychodzą dwie dziewczynki. Dosia to nieślubna córka słodownika i jego młodej służącej. Katarzyna to córka królewskiej pary. Kilka lat później Dosia zostaje sprzedana na dwór królowej Bony. Ma być dla mieszkańców Wawelu maskotką, która będzie ich zabawiała. Nikt z początku nie zdaje sobie sprawy, że wkrótce karlica stanie się bliską towarzyszką królewien. Karlica będzie oglądała ich wzloty i upadki oraz będzie towarzyszyła królewnie Katarzynie w budowaniu życia w nowym miejscu. Kiedy zobaczyłam tę książkę po raz pierwszy byłam przekonana, że jej autorka pokusiła się o porządną monografię polskich królewien. Okazało się, że myliłam się, bo Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach to fabularyzowana opowieść o końcówce panowania dynastii Jagiellonów. Jednak nie jestem tym faktem zawiedziona. Autorka w swoim monumentalnym dziele, posiłkując się przeżyciami karlicy Dosi, w malowniczy i drobiazgowy sposób pokazała życie, jakie wiedli mieszkańcy Krakowa ze szczególnym uwzględnieniem rodziny panującej. Ku mojemu zaskoczeniu historia Dosi przetykana była fragmentami jakby żywcem wyjętymi z porządnego opracowania dotyczącego życia społecznego z końca epoki średniowiecznej. I co może być miłym akcentem, szczególne uwzględniono tutaj historię kobiet. To wszystko sprawiło, że chociaż książka ma ponad 800 stron warto się z nią zapoznać. Dzięki niej nie tylko można dowiedzieć się wielu ciekawych informacji, ale z zainteresowaniem śledzić losy Dosi oraz królewien z rodu Jagiellonów. Dla mnie ta książka to także źródło refleksji nad przemijalnością życia. Wiem, że to może wydać się dziwne. Jednak obserwując losy młodziutkich bohaterek, uzmysłowiłam sobie, że czas bywa nieubłagany i wciąż pędzi do przodu, nie dając drugich szans. I potem możemy tego szczerze żałować. Z pewnością przeczytanie tej książki zajmie trochę czasu, ale zapewniam, że warto się w nią zagłębić. Ja jestem nią szczerze zauroczona.