„Barszalona” to udany debiut, który obala mit o pięknym mieście, w którym każdy chciałby zamieszkać. Aga Sarzyńska pokazuje ciemną stronę Barcelony i miejsca, do których rzadko zapuszczają się turyści. Południe Europy niezmiennie kojarzy się ze słońcem, wypoczynkiem, leniwą sjestą, pięknymi krajobrazami i zabytkami, które są marzeniem wielu zwiedzających. W ostatnich dekadach rynek wydawniczy przyzwyczaił nas do opowieści o kupowanych pod wpływem emocji domach, o odziedziczonych winnicach i gajach oliwnych, o miłości pod słońcem Toskanii, Prowansji, Andaluzji… Aga Sarzyńska przełamuje ten słodki stereotyp, pokazując nie tylko blaski, ale i cienie osławionego europejskiego Południa. Powieść „Barszalona” jest w dużej mierze zainspirowana doświadczeniami autorki, która zwiedziła kawał świata. Gdy zdecydowała się osiąść w Barcelonie, wybrała dzielnicę o złej sławie, zamieszkiwaną głównie przez obcokrajowców, nielegalnych emigrantów i ludzi z półświatka. Raval to obskurne kamienice, w których mieszczą się burdele, a na ulicach o każdej porze można spotkać prostytutki. W takim właśnie miejscu mieszka główna bohaterka powieści, Matylda, która utrzymuje się z dawanie lekcji języka angielskiego i marzy o napisaniu książki. Nędzne mieszkanko dzieli z podejrzanym współlokatorem o burzliwej przeszłości. Cały swój dobytek młoda kobieta mieści w dużym plecaku, który przydaje się, gdy pewnego dnia nagle ląduje na ulicy. Opowieść Matyldy skupia się na codziennym życiu w dzielnicy Raval. Nocne eskapady po lokalach, spotkania ze znajomymi, wśród których nie brak dziwaków i typów spod ciemnej gwiazdy oraz długie rozmowy z prostytutkami i emigrantami to życiowe lekcje, z których bohaterka nie zawsze wyciąga dobre wnioski. Gdy do akcji wkrada się kryminalny wątek, robi się naprawdę gorąco. Aga Sarzyńska pisze barwnie i dynamicznie, raz sprawiając, że czytelnik niecierpliwie odwraca stronę za stroną, innym razem zarażając go senną atmosferą rozgrzanego w południe miasta, gdy każdy szuka cienia i odrobiny ochłody. Przez „Barszalonę” przewija się korowód niesamowitych postaci, z których każda ma swoją historię. Z reguły to smutne, a nawet bardzo dramatyczne doświadczenia nielegalnych emigrantów, którzy marzą o sprowadzeniu do Hiszpanii swoich rodzin. Nie brak tu też kobiet zmuszanych do prostytucji, które wciąż spłacają rzekomy „dług” u swoich alfonsów. Są kieszonkowcy, złodzieje, handlarze narkotyków… Czy w takim świcie można żyć i być szczęśliwym? Autorka nie daje na to jednoznacznej odpowiedzi, zmuszając czytelnika do jej szukania. Jej bohaterka, Matylda, potrafi zaprzyjaźnić się z ludźmi, do których większość bałaby się podjeść na ulicy, ale czy sama czuje się spełniona? Czy fascynacja dziwnym, barwnym, ale i niebezpiecznym światem może stać się sposobem na życie? Debiutująca pisarka pokazuje, że Barcelona uchodząca powszechnie za piękne, zabytkowe miasto, będące marzeniem wielu turystów, ma swoje drugie dno i drugie życie, które tętni przez całą dobę. Może nie trzeba zapuszczać się do Ravalu podczas wycieczki do Barcelony, ale można poznać to miejsce na kartach powieści, której lekturę polecam z czystym sumieniem. BEATA IGIELSKA

Matylda to młoda polka, która zaraz po swoich osiemnastych urodzinach porzuciła ojczyznę i średnio co kilka lat zmienia miejsce zamieszkania. Mieszkała już w krajach w Afryce, Azji, obecnie znów powróciła na rodzimy ląd i zamieszkuje Barcelonę, a dokładnie jej nieturystyczną dzielnicę Raval. Utrzymuje się z udzielania lekcji angielskiego, ale o swoim stylu bycia pisze freelancer. Tak ogólnie można powiedzieć to, o czym jest książka zatytułowana "Barszalona". Barcelona o poranku. Ten cudowny moment, kiedy imprezowicze już poszli spać, a turyści jeszcze nie rozpoczęli barbarzyńskiej inwazji na La Ramblę. Moment, kiedy można usłyszeć własne kroki. Czas, który nie należy do nikogo. Mijam prostytutki na Sant Pau. (...) Raval to mekka imigrantów próbujących przetrwać w tym szalonym mieście. s.33 Matylda Dziewczyna, główna bohaterka prezentuje typ człowieka jaki obecnie jest dość popularny. To połączenie obieżyświata, człowieka wolnego, nieprzynależącego do jednego miejsca, ale przedstawia się dumnie jako polka. Nie chce się przywiązywać, dlatego też nie wiąże swojej przyszłości z jednym krajem, czy nawet jednym domem, czy jednym mężczyzną. Dzięki takiemu podejściu może zwiedzać świat, w pełni go chłonąć i poznawać od środka. Matylda opowiada o swoich przyjaciołach, o znajomych i osobach z otoczenia, przez co mamy obraz miasta parareporterski. Poznajemy prostytutki, restauratorów, dilerów, starszą panią, której grozi eksmisja, chłopaków liczących na zabawę, a do tego zbieranina imigrantów z najróżniejszych krajów świata. Rozstrzał pomiędzy bohaterami jest spory, toteż można się przyjrzeć szerzej kulturze i społeczeństwu. Przynajmniej raz w tygodniu słyszę od odwiedzających Barcelonę turystów: "Ale ci zazdroszczę!", "Och, jak bardzo chciałabym tu mieszkać!", "jesteś szczęściarą!" i tym podobne zachwyty nad najpiękniejszym w Europie miastem z cegieł i betonu. Zwiedzając świat, z reguły skupiamy się na pięciogwiazdkowych widokach z folderów turystycznych. Ja jestem częścią tej "bez-gwiazdkowej" Barcelony. Brzydkiej, samotnej, z widokiem na rynsztok. s. 194 Raval Dzielnica w której mieszka, to tak zwana szara strefa. Tutaj nie ma turystów, tutaj rozgrywa się życie prawdziwych Katalończyków. Jest to też dzielnica czerwonych latarni. W kamienicy, gdzie Matylda wynajmuje mieszkanie mieszczą się dwie agencje towarzyskie, a pod domem jest pełno prostytutek. To obraz Barcelony, miasta popularnego turystycznie jakiego nie znamy. Takich opowieści nie usłyszymy od kogoś, kto pojaechał na wycieczkę do Hiszpanii z bura podróży. To życie za zasłoną i pod przykrywą nazywaną przemysłem turystycznym. Tutaj życie toczy się w swoim tempie, a ludzie żyjący codziennością muszą sobie radzić z trudami życia stawiając czoła wyzwaniom każdego dnia. Spacerując po Ravalu można poczuć się jak turysta na wycieczce z cyklu" Jeśli dziś środa to jesteśmy w Paryżu", z tą różnicą, że zamiast europy zwiedzamy bardziej egzotyczne szerokości geograficzne. Na przykład ulica, przy której mieszka mój znajomy to Chiny, żyjące w pięknej symbiozie z Pakistanem. Dziesięć minut spaceru i jestem w Maroku. Za darmo i bez jet lagu. Przechodzę na drugą stronę i na ulicy Robador jestem już bliżej Nigerii czy Senegalu, które graniczą z Rumunią. s. 27 Proza czy reportaż? "Barszalona" jest opowieścią fikcyjną. Ale po przeczytaniu stopki o autorce nie sposób nie doszukać się podobieństw Matyldy do Agi Sarzyńskiej. Dlatego też gatunek jaki przedstawia ta książka to proza reporterska lub reportaż fabularyzowany. Tak ja bym to zakwalifikowała. Mnie się podoba taki sposób patrzenia i opisywania rzeczywistości. Daje prawdziwe wrażenie życia toczącego się gdzieś obok, teraz i w tej chwili. Poza tym, obraz Barcelony takiej jaka jest poza pozorem turystycznych atrakcji jest niesamowicie matowy i szorstki. Czyżby życie w Barcelonie było cięższe niż w Indiach, gdzie miesięczny dochód na jednego mieszkańca wynosi mniej niż kosztuje obiad w Hiszpanii? Na twarzy Hindusa widać całe jego życie, każda zmarszczka ma swoją historię. Twarz przechodnia w Barcelonie pokazuje ilość wypitego alkoholu w życiu, wypalonych, czy stoczonych blantów. s. 39 Podsumowując, jest to bardzo ciekawy koncept zapisu tego, co na własnej skórze doświadczyła autorka mieszkając ponad dwa lata w Hiszpanii. Polecam, zwłaszcza teraz, kiedy Katalonia chce oddzielić się od reszty Hiszpanii i zdobyć autonomiczność. Tutaj wątek nacjonalizacji jest również przedstawiony. Poza tym, można się dowiedzieć wiele kulturowych i społecznych ciekawostek z życia w tamtej części europy. Polecam Waszej uwadze.