Dla mnie to była prawdziwa uczta, a Roma Ligocka według mnie zasługuje na miano najlepszej polskiej pisarki na ten czas. Wspaniała to proza, pokazująca prawdziwe życie, ubrana w ogromne, trudne do wyobrażenia emocje, poruszająca nas do głębi i pozostająca z nami na zawsze. Naprawdę warto otworzyć serce i umysł na najnowszą propozycję literacką autorki. A dla mnie szczególne ważne jest to, że marzyła, by pisać i choć twierdzi, że marzenia się nie spełniają, tylko wymieniamy je na nowe, to pragnienie się przecież spełniło! Jest pisarką, i to jaką pisarką!

Pełna wersja recenzji dostępna bolgu asymaka.blogspot.com

Proza Romy Ligockiej jest rodzajem świadectwa obecności tych wszystkich, którzy zaznaczyli się w życiu bohaterki i spletli z nim w nierozerwalny węzeł. Choć nieobecni fizycznie, nadal w nim są. Myślę, że tak samo, jak w życiu każdego z nas. Dlatego proza ta jest tak poruszająca, jest bowiem nie tylko autobiograficzna, ale zawiera także doświadczenia uniwersalne.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu Kultura Online.

Dużo Krakowa, dużo romansów, jeszcze więcej wspaniałych zdań. Prostych, ale jakże doskonałych w tej prostocie. Na nową książkę Romy Ligockiej czekałem z niecierpliwością. Tak jest dobrze. Jak zawsze.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu Interia.pl

Czytanie Romy Ligockiej jest trudne, bo obcuje się z prozą stonowaną, która opowiada o kumulacji wielu emocji, jakich można być świadomym dopiero po latach albo wcale.(…). Zda się, że Ligocka pisze kolejną smutną książkę, ale to taki mądry smutek, bo pisarka jest - jak radził Staff - "wprawna w cierpieniu", taka zawsze być musiała. "Droga Romo" to zezwolenie na kontakt z tą częścią samej siebie, która cierpiała bez zrozumienia, a której dzisiaj można współczuć i ją rozumieć.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu krytycznymokiem.blogspot.com.

Wiele z Was pewnie wielokrotnie chciałoby ostrzec swoje młodsze wersje przed kolejnymi krokami, często pochopnymi, bo nieobraczonymi doświadczeniem. Wiele chciałoby sobie wybaczyć, siebie zrozumieć. Taką próbą jest właśnie ta opowieść – uczy sztuki najtrudniejszej, której wielu nie potrafi posiąść mimo upływu lat, na skutek czego zatruwają sobie życie – sztuki przebaczania sobie samemu wszelkich przewin i niemądrych decyzji naznaczających dalsze życie.

Wiele z Was pewnie wielokrotnie chciałoby ostrzec swoje młodsze wersje przed kolejnymi krokami, często pochopnymi, bo nieobraczonymi doświadczeniem. Wiele chciałoby sobie wybaczyć, siebie zrozumieć. Taką próbą jest właśnie ta opowieść – uczy sztuki najtrudniejszej, której wielu nie potrafi posiąść mimo upływu lat, na skutek czego zatruwają sobie życie – sztuki przebaczania sobie samemu wszelkich przewin i niemądrych decyzji naznaczających dalsze życie.

Pełna wersja recenzja dostępna na blogu shczooreczek.blogspot.com