"Dom włóczęgi" to próba połączenia koczowniczego temperamentu Wilka z tęsknotą za czymś stałym. Tu nie chodzi już tylko o bazę - chodzi o rodzaj przestrzeni oswojonej, w pewien sposób przewidywalnej, nawet jeśli paradoksalnie zawsze zaskakującej. Pachnie ta proza trochę późnym Iwaszkiewiczem, tym dziennikowym właśnie, gdzie przygodzie intelektualnej towarzyszy również obecność najbliższych. Wilk wydaje się w tym wszystkim podobnie intymny, czasem nawet zawstydzający i podobnie bezwzględny (poczytajcie sobie niektóre przypisy, to zrozumiecie, o czym piszę), choć narracyjnie jest już nieco mniej drapieżny, bardziej wyważony, uspokojony.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu martinwoolf.blogspot.com.

Wilk stara się zorganizować przestrzeń „Domu włóczęgi” w jak najszlachetniejszy sposób. W największych zalanych światłem pokojach goszczą się duchowi mistrzowie autora – Gombrowicz, Miłosz, Czapski… To oni mają wdrożyć czytającego w kulturę, w duchowość, pomóc nazwać subtelne drgnięcia duszy; nauczyć kodów, za pomocą których da się nazwać i opisać rzeczywistość. Pokoje autor mebluje rozważaniami o życiu, umieraniu, fenomenie Wschodu i Północy, duchowości i uważności, w końcu przejmująco pisze o przemijaniu, którego coraz mocniej doświadcza… Czytelnik zapewne uszczknie coś dla siebie z tych powolnych i uważnych medytacji. Bowiem jest jakaś „buddyjskość” w tym pogłębionym, niespiesznym, sięgającym pod powierzchnię świata spojrzeniu Wilka. Idąc dalej, słyszymy dobiegające z pokojów gościnnych głosy tych, których losy na chwilę splotły się z losem samego autora – głosy sąsiadów, gości, spotkanych czytelników, często pogrążonych w alkoholowym stuporze znajomych z okolicznych osad…

Pełną wersję recenzji można przeczytać na portalu lubimyczytac.pl

Mariusz Wilk nie bez powodu powołuje się na swego mentora, Witolda Gombrowicza, o którym pisał pracę magisterską, a teraz ma przygotować wstęp do rosyjskiego wydania jego Dzienników. Zastanawia się nad ironią losu, który prowadzi go sobie tylko znanymi ścieżkami: jako młody człowiek autor nigdy nie przypuszczał, że sam będzie publikował w "Kulturze", że przyjdzie mu w udziale życie emigranta, że będzie pisał swój Dziennik na obczyźnie. Ta "obczyzna" zresztą staje się jego drugą ojczyzną. Wilk czuje się adoptowany przez Rosję - imperium Północy, troskliwą mateczkę. Wraca niejako do dawnego, tradycyjnego rozumienia Rosji, która niewiele ma wspólnego z poglądem na nią Europejczyków. Refleksje o tym kraju zajmują sporo miejsca, a są snute z domu nad jeziorem Oniego, gdzie Autor mieszka z żoną i maleńką córeczką, doczką Martuszką. To do niej kierowane są słowa, do dorosłej pół-Polki i pół-Rosjanki, która teraz dopiero zaczyna poznawać świat. Autor jako papa rozwija nad dzieckiem cały wachlarz ojcowskich uczuć, starając się przelać na nią całą swoją miłość, ale i twórczość. Zachowuje się jak ktoś, kto czuje upływający czas i zamierza wykorzystać w pełni to, co mu zostało, gorączkowo zapisując kolejne stronice, by zachować jak najwięcej dla potomkini. A czyni to w sobie tylko znanym języku - specyficznej mieszance polskiego, rosyjskiego i słów stworzonych przez siebie lub córkę. Przed purystami językowymi i rusofobami broni się w prosty sposób - jak Wam się nie podoba, nie musicie przecież czytać.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu granice.pl

W swoim domu nad Oniego Mariusz Wilk wytycza kolejną tropę. Łagodną i pełną czułości. Pogodzony ze światem i z życiem wsłuchuje się w pierwsze słowa swojej córki, by odpowiedzieć na nie w kolejnej części Dziennika Północnego. (...) Późne ojcostwo – świadome i przeżywane w każdej chwili i w każdej sekundzie jest właśnie esencją najnowszego tomu dziennika. Wilk zdaje sobie sprawę, że być może nie doczeka dorosłości Martuszy, ale nie jest to dla niego powodem, by stać się zgorzkniałym. Ojciec na Tronie Łaski to nie papa-cia, jak mówi do taty Martusza. „Przypominał raczej monstrum, trzymające Koło Życia i Śmierci na tance w iwołgijskim dacanie (Jimba lama śmiał się, że to moje ego). Nie dziwię się więc, że Jezus na krzyżu poczuł się opuszczony przez swojego Papę. To nie nasza bajka” – pisze Wilk.

Pełna wersja receznji dostępna na portalu wroclaw.pl

Rozpięty między dziennikiem a esejem „Dom włóczęgi” jest dzięki intymnej atmosferze najbardziej wyciszoną i kontemplacyjną książką Wilka. Książką, w której duchowa wyprawa w poprzek czasu staje się ważniejsza od eksploracyjnej gorączki jego poprzednich utworów. Ponad wędrówki po obrzeżach Rosji autor przedkłada w niej podróż w głąb prywatnego mikrokosmosu. Tropa Wilka wiedzie teraz wśród słów (dużo tu refleksji nad dziełami pokrewnych mu autorów – Chatwina, Nootebooma, Bouviera, Thubrona) i obrazów – ze świecą szukać we współczesnej polszczyźnie tak prześwietnych opisów upartego trwania natury. I coraz wyraźniej biegnie ku temu, co niewypowiedziane.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu xiegarnia.pl

Wilk od lat mieszka na północy Rosji, w małej wiosce nad jeziorem Oniego. Jest erudytą, mędrcem na drodze rozwoju duchowego i zawsze wam powie: cóż wy wiecie o Rosji? Cóż wiecie o prawdziwej wartości życia w tej waszej pogoni za błahostkami? Za tym Wilkiem nie przepadam, jednak wciąż go czytam dla kontemplacyjnych opisów tamtejszego świata, przyrody i ludzi. Szczególnie dla portretów ludzi, wśród których żyje i których chyba z książki na książkę lepiej rozumie. Jego styl często mnie drażni, ale naturalny sposób, w jaki wplata rusycyzmy, pozwala odnaleźć się w tym świecie lepiej, gdyż poznajemy go także poprzez język. Różne humanistyczne eseje, które w to wplata, najczęściej jedynie przerzucam. Nie jestem jego wymarzonym czytelnikiem, ale też nie znajduję tam niczego specjalnie pożywnego, szczególnie jeśli zabiera się za najlepiej obsłużonych, np. Gombrowicza. Ale może dla innych czytelników to one właśnie będą atrakcją.

Pełna wersja recenzji dostępna na krytykapolityczna.pl

 Kończy się powoli podróż Mariusza Wilka przez Rosję. Niedawny włóczęga zakłada rodzinę i osiada, znajduje dom nad Oniego, jednym z największych jezior Północy. Wcześniej przez lata ciągle wędrował i pisał, teraz − zapuszcza korzenie i z rzadka tylko opuszcza dom. Cała uwaga przesuwa się zatem ze świata na najbliższe otoczenie I własne wnętrze. We wcześniejszych jego tekstach rządziło przeciwstawienie: Wschód − Zachód, zepsuta cywilizacja Zachodu − świeżość i pierwotnej Wschodu. W Domu włóczęgi zostaje ona zastąpiona przez zderzenie świat − ja:
"Powrót do siebie − to powrót do własnych myśli ze świata medialnego zgiełku. Do ciszy, w której Rzeczywistość się nie tylko widzi, ale i słyszy. Do milczenia. Powrót do siebie to powrót włóczęgi do swojego domu."

Pełna wersja receznji dostępna na blogu krytykanaostro.blogspot.com