Druga powieść amerykańskiego pisarza to historia młodego chłopaka, którego życiową pasją jest gra w futbol. Mecz o wszystko jest opowieścią o dorastaniu, poznawaniu życia i samego siebie. Poza tym jednak jest to obraz Ameryki lat 70-tych, odzwierciedlający atmosferę i klimat tamtych czasów. Autor prowadzi czytelnika przez meandry świadomości głównego  bohatera, który wbrew pozorom nie jest niemądrym osiłkiem. Tak naprawdę Gary Harkness to wielki umysł, zagubiony wśród rozterek dojrzewania. Ma skomplikowane życie, a za sobą kilka nieprzyjemnych przygód. Aktualnie studiuje na małej uczelni w Teksasie i gra w tamtejszej drużynie futbolu. Sport stanowi w zasadzie sens jego życia, gdyż sam przyznaje, że nie potrafi bez niego żyć. Z drugiej strony jego głowę zaprzątają rozmyślania dotyczące broni, wybuchów i konsekwencji ewentualnej wojny atomowej. W wolnych chwilach, pomiędzy treningami, poświęca się długim filozoficznym dysputom z kolegami z drużyny, albo piknikom ze swoją domniemaną dziewczyną.

Pełną wersję recenzji czytaj na mgzn.pl

Futbol jest twardy i – tak, futbol jest jak wojna. Ale ta wojna zostaje na zewnątrz, bo, jak mówi Alan Zapalac, jeden z nauczycieli college’u: odrzucam koncepcję futbolu jako wojny. Wojna jest wojną. Nie potrzebujemy namiastek, skoro mamy autentyk. Proste porównanie tych dwóch rzeczywistości nie gra u DeLillo. Gra za to ciągłe powtarzanie i podważanie tego porównania-kliszy, podobnie zresztą jak i wielu innych prostych analogii. Postać futbolisty, na przykład, wydawałoby się, że jego życie to trening, komendy, bijatyka dla sportu na boisku i walka na pięści poza boiskiem. Trochę zamroczenie zmysłów podczas meczu, kiedy czasem po murawie falują dziwne wizje i wysącza się obłęd. Lecz wszędzie poza boiskiem futbolista kroczy najprostszą z możliwych ścieżek. Jego myśli są zdrowo i sympatycznie pospolite, a uczynków nie komplikuje historia, enigma, zagłada ni marzenie – wyjaśnia Gary-narrator na samym początku powieści. Jednak pojęcia „rzeczywistości”, „historii” i „zagadek bytu” pojawiają się w każdej rozmowie szatniowej futbolistów, okpiwane i poważane na przemian.
Gary sporo rozmyśla, a sprzyja temu także zachodni Teksas, miejsce, w którym żyje: [...] w samym środku zupełnego odludzia, tak płaskiego i gołego, że wygląda jak kres udokumentowanego czasu. Do codziennej rutyny Gary’ego należy kilka sprecyzowanych elementów: uczy się na pamięć nowego trudnego słowa, pisze list do kochanej osoby i powtarza nazwisko oraz daty pełnienia funkcji jednego prezydenta USA. Codziennie plastycznie i szczegółowo wyobraża sobie również kataklizm i zagładę jakiegoś miasta: na przykład Bostonu albo Nowego Jorku, zalanego morzem ognia.

Pełną wersję recenzji czytaj na popmoderna.pl

Gary Harkness kocha piłkę. Nauczył się też kochać bombę: może być atomowa albo wodorowa – wszystko jedno. W swojej teksańskiej samotni wypełnia strony „Meczu o wszystko” przemyśleniami na tematy sportowo-egzystencjalne, czasami przywołuje obrazy zniszczonych nuklearną wojną amerykańskich miast; lubi wyobrażać sobie spalone ciała w ruinach budynków. (...)

Oprócz Gary’ego poznamy też resztę drużyny – całą masę kubrickowskich postaci, i będziemy obserwować ich filozoficzne rozterki dotyczące nudy, tożsamości czy potrzeby wzmożenia poczucia własnej realności. Kiedy zmęczą się myśleniem, pewnie dadzą sobie po mordzie, połamią kości, otrą się o jakąś tam tajemnicę gryząc, kopiąc, drapiąc się nawzajem w radosnej furii zwierzęcości.

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu lubimyczytac.pl.

Dlaczego DeLillo zanurza się akurat w świecie futbolu amerykańskiego? Po pierwsze, bo jest na wskroś amerykański. Owszem, w Ameryce kochają też koszykówkę i baseball, ale tylko futbol amerykański jest całkowicie… amerykański. Po drugie, DeLillo musi być fanem futbolu, bo kto inny z takim zaangażowaniem potrafiłby poświęcić cały rozdział na opis przebiegu meczu? Polski czytelnik może poczuć się skonsternowany, ale czyż nie wywołuje u nas, kibiców, ciarek na plecach „piłkarski monolog” wieńczący dramat „Narty Ojca Świętego” wspomnianego już Jerzego Pilcha? Po trzecie, tematem nadrzędnym „Meczu o wszystko” jest wojna, czyli krew, pot i łzy. Zupełnie jak futbol, bo futbol w swym złudzeniu przypomina wojnę, choć DeLillo odwraca tę pospolitą metaforę na swój sposób. Jeden z bohaterów, dziwaczny wykładowca Alan Zapalac, mówi wprost: „Odrzucam koncepcję futbolu jako wojny. Wojna jest wojną. Nie potrzebujemy namiastek, skoro mamy autentyk”.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu experymentt.wordpress.com