"Dziennik" w trzytomowym wydaniu bez wątpienia stanowi całość. Nie tylko ze względu na to, że jest projekcją umysłu jednego autora. Powstałe na przestrzeni trzech dekad zapisy cementuje ten sam zasadniczy wątek – dążenie do rozpoznania siebie jako przedstawiciela jedynej, zdaje się, formy życia, obdarzonej zdolnością myślenia. Jest rejestracją ewolucji, która zachodzi pod nadzorem autorefleksji. Niejednokrotnie na kartach z lat 80-tych Mrożek wracał do zapisków sprzed 20 czy 10 lat, by zdać sobie sprawę z przemiany wewnętrznej. Mimo pozoru swobody strumienia myśli, jakie wywołują zmienne nastroje duszy, wyłania się z niego świadomość trudnego do osiągnięcia celu. Nazwał go Mrożek „poszukiwaniem prawdy”.

Lektura "Dziennika" jest wyzwaniem dla czytelnika, gdyż nurt samoanalizy Sławomira Mrożka ma charakter rozważań intelektualnych. Filozoficzność ujęcia zawieść może tych, którzy oczekują zwierzeń z doświadczeń zmysłowych. Nie one stanowią centrum zapisów, te bowiem ujawniają się marginalnie i stają się jedynie pretekstem do podjęcia problemów, związanych ze stanami psychicznymi i umysłowymi, takimi jak: samotność, depresja, uzależnienie, miłość, zazdrość, strach, poczucie wartości, spełnienie, sens życia. Poznawanie swego ludzkiego oblicza w konfrontacji z okolicznościami życia jest głównym tematem Dziennika. Służą temu celowi nawet spostrzeżenia, uwagi, komentarze dotyczące polityki, historii, literatury czy wydarzeń kulturalnych. Wiążą się przecież z jego zawodem, który pisarz też poddawał samoocenie, konfrontując się z dokonaniami innych twórców, zwłaszcza Witolda Gombrowicza.

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu wiadomosci24.pl