(...)"Morfina" Szczepana Twardocha nie jest książką tuzinkową. Autor jest świadom kalk kulturowych i literackich, a zarazem skutecznie wyłamuje się poza schemat myślenia o międzywojniu jako o czasie szczytnych działań i haseł; przetwarza wiele mitów i pokazuje tymczasowość takich pojęć jak patriotyzm i ojczyzna. Niemal Tuwimowska krytyka czasów przedwojennych jest trafna i pozbawiona truizmów. Również stawiane przez autora pytania o tożsamość w świecie pozbawionym wartości, mimo iż nie znajdują wyczerpującej odpowiedzi, to jednak mogą dać czytelnikowi do myślenia. A z myślenia, jak to stwierdziło już wielu, wiele dobrego, ale i złego wyniknąć może.

Całość czytaj na kurierliteracki.blogspot.com

As wywiadu, który nie pamięta, jaki pseudonim wymyślił dla swojego agenta, upojeni kabotyństwem konspiranci. Początek wojny to dla polskich mężczyzn nie był czas honoru. Tak wynika z nowej powieści Szczepana Twardocha. Świetnej

Przeczytaj całą recenzję na stronie gazeta.pl

http://szczere-recenzje.pl/morfina-szczepana-twardocha/263/

Ciężko uwierzyć, ale po ataku Rzeszy na Polskę, pierwszego września 1939, znalazło się wielu ludzi, dla których utrata suwerenności nie była niczym nadzwyczajnym. Mało to! Niektórzy nie myśleli nawet o tym, aby przestać dobrze się bawić i zakończyć korzystanie z przyjemności. Na jedną z takich osób, bohatera swojej najnowszej książki wykreował Szczepan Twardoch. Mimo iż jest to postać fikcyjna, realistyczne przedstawienie pozwala śmiało stwierdzić, że mogła mieć swój pierwowzór lub chociaż jej powstanie zostało zainspirowane autentycznym mężczyzną. Warszawa ’39 – Główny bohater to oficer rezerwy Wojska Polskiego, syn odznaczonego oficera armii pruskiej, rozdarty pomiędzy dwa kraje kobieciarz i morfinista, obcujący zarówno z największymi artystami współczesnej mu Warszawy, jak i prostytutkami, mający tyleż zalet co słabości. Uzależniony od kobiet, ale także wielokrotnie im się podporządkowujący. Nieustannie zmieniający twarz, wiecznie tłumaczący się spełnianiem obowiązków. Żyjąc wedle machiawelicznej zasady „cel uświęca środki” - Konstatny Willemann posiada wiele miłości, między którymi musi wybierać: morfina, ojczyzna, żona, kochanka… Jako, że zwykło się mawiać „kłamstwo ma krótkie nogi”, Kostka odczuwa na własnej skórze konsekwencje rozwiązłego trybu życia. Zwłaszcza, gdy w grę wchodzą narkotyki, kochające kobiety i chęć służenia ojczyźnie. "Morfina" to powieść zaskakująca i niezwykle wciągająca. Twardoch na każdym kroku szokuje, zniesmacza, ale także zachwyca. Dawno nie czytałem tak wielowymiarowej polskiej książki. I nie dotyczy to jedynie fabuły, ale także kreacji postaci, czy emocji jakie towarzyszyły mi przy lekturze. Laureat tegorocznego Paszportu Polityki zgrabnie bawi się konwencją. Zmyślne ukazanie przekroju społeczeństwa okupowanej Warszawy pozwala nam śledzić i zestawić ze sobą losy nieskazitelnie czystych polskich powstańców, konserwatywnego endeka, zimnych telegrafistek, walczącej stolicy w kontraście z beztroskim - prowadzącym przez większą część książki pierwszoosobową narrację - Konstantym. Szczepan Twardoch w fantastyczny sposób ukazał rozdartą wewnętrznie postać Konstantego, który mógłby śmiało zostać określony mianem polskiego Doriana Graya. Wartka akcja, zdrady i romanse, pościgi i sceny akcji rodem z filmów sensacyjnych, a wszystko na tle upadającego miasta. "Morfina" to opowieść o wojnie, ludzkich żądzach i namiętnościach, rozdarciu, cierpieniu, ale także o konsekwencjach braku umiejętności określenia swojej pozycji w społeczeństwie, zdeklarowania kim się jest – tak naprawdę, a nie tylko w wewnętrznym mniemaniu. Wszystko to, w połączeniu, pozwala śmiało stwierdzić, że jest to książka warta wyjątkowej uwagi. Autor: Jakub Krasny http://valkiria.net/index.php?p=articles&area=1&id=16335&type=review

To niebezpiecznie dobra książka! Czytelnik wnikając w świat bohatera zastanawia się nad własną tożsamością, miejscem w świecie, rolą, którą ma do odegrania w społeczeństwie. Autor książki nie pozwolił jednak, aby jego bohater był po prostu zły lub też wyłącznie negatywnie odbierany. Zmusza czytelnika do spojrzenia na człowieka z wielu stron, bo nikt tak naprawdę nie jest tylko zły lub tylko dobry. W każdym z nas jest ciemna strona, którą rozjaśniają dobre uczynki.

Właściwie powiedziano prawie wszystko o „Morfinie” (więcej nie mówcie bo trzeba przeczytać!). Brakuje mi jednego - podkreślenia jak wspaniałym językiem jest napisana. Myślę, że w narracji tkwi siła tej książki. Czuje się rytm warszawskiej ulicy, ból człowieka, jego rozdarcie i to bardzo mocno. Częste powtórzenia słów, pewnych treści mogłyby być denerwujące, ale nie w przypadku tej książki to celowy zabieg, aby podkreślić co naszego „antybohatera” boli. Słowa... autor znalazł sposób, aby mocno brzmiały! Gorąco polecam :)

Napisana barwnym, soczystym językiem powieść, która obala mit Polaka-patrioty. Konstanty jest właściwie antybohaterem, gdyż reprezentuje wszystkie te cechy, które zaprzeczają ideałowi konspiratora: ma w nosie ojczyznę, jak mówi - pierdoli innych, głupszych ludzi, którzy nie umieją się ustawić, gardzi uczciwością i miłością, spędza wszystkie wieczory na pijaństwie, notorycznie zdradza żonę z prostytutkami (chociaż nie uważa tego za zdradę), narkotyzuje się i właściwie cały czas jest albo pijany, albo odurzony, albo leczy kaca. Jego cynizm ujawnia się także w retrospekcjach, gdy wspomina swoje przedmałżeńskie związki, pierwszą męską przyjaźń, a także swój udział we wrześniowej kampanii. Bez ogródek przyznaje, że kocha się upijać, dobrze zjeść, sypiać z dziwkami, spotykać ze znanymi ludźmi w kawiarniach; nienawidzi zaś wojny, walki, swojego teścia i biedy. Życie Kostka komplikuje się, gdy poznaje przywódcę jednej z podziemnych organizacji i gdy zaczyna coraz wnikliwiej zastanawiać się nad swoją tożsamością narodową. Poznajemy wówczas rodzinne korzenie bohatera i przeszłość jego ekscentrycznej matki oraz dużo od niej młodszego ojca. Opowieści te wprowadzają do fabuły wiele cennych dla czytelnika informacji. W okupowanej Warszawie nie tylko Konstanty wiedzie próżniacze życie lekkoducha i antybohatera. Aż roi się tu od kombinatorów, którzy robią interesy z Niemcami, spekulantów i dziwek, w rolę których wcielają się nawet znudzone codziennością żony arystokratów i inteligentów. Właściwie nie ma w powieści ani jednej pozytywnej postaci; nawet żona Kostka, która pochodzi z patriotycznej rodziny pokazana jest groteskowo i karykaturalnie. Nie znajdziemy w "Morfinie" wielkich akcji konspiracyjnych czy odważnych, walecznych i honorowych ludzi. Właśnie dlatego książka robi przygnębiające wrażenie - wszak przywykliśmy do literatury martyrologicznej, w której ludzie pokroju Konstantego pokazani są jako pojedyncze szuje, kontrastujące z bohaterami w pełnym tego słowa znaczeniu. Treść "Morfiny" współgra z językiem - bardzo dosadnym, wulgarnym, dynamicznym, często urywanym, gdy bohater znajduje się w pijackim lub narkotycznym transie. Czyta się bardzo szybko, ale nie jest to lekka i przyjemna lektura. Zmusza jednak na pewno do wielu refleksji, głównie na temat odmitologizowywania czasów wojny. BEATA IGIELSKA