Znajdziecie w tej książce wiele form przemiany. Podążając za Alex poznacie zbyt szybkie wejście w dorosłość, przejęcie roli matki, pogoń za marzeniami i wytrwałość, a także odkrywanie własnych potrzeb i umiejętność ich dostrzegania. Wspomniana postać doktora nauk medycznych Gantza będzie wciągała Was w wieki prześladowań naukowców i naukowczyń, nie tylko przez Kościół, ale reżimy i rządzących. Skupiając się na smokach – na tej metaforze w pięknym, ale i strasznym przebraniu – będziecie przypominać sobie nagłówki: o molestowaniu, przemocy domowej, gwałtach – o wszystkich zdarzeniach, o których wielu chciało milczeć. 

Kiedy zamkniecie książkę okaże się, że ten tematyczny kocioł jest silnym, słyszanym głosem wielu pokoleń – nie tylko kobiet – który Kelly Barnhill ubrała w powieść fantasy i pozwoliła, aby stał się słyszalny. 

Podarujcie tę książkę sobie, ale przede wszystkim nastolatkom, które mają szansę żyć w lepszym, bardziej otwartym, świadomym, różnorodnym i dobrym świecie. 

Pełna recenzja książki dostępna na blogu literackakavka.pl

To niezwykle ważna opowieść. Feministyczny przekaz skryty w alternatywnym świecie fantastyki.

O kobiecym gniewie.

O godzeniu się na los bez walki o lepsze.

O rezygnacji prowadzącej do toksycznych zachowań.

O społeczeństwie, które nie chce widzieć niewygodnych rzeczy (...).

To książka, która pozostawi Cię z wieloma przemyśleniami, z poczuciem prawdy, a jednocześnie niemocy, chęci zmiany i walki o lepszy los kobiet. To książka piękna i smutna zarazem, łamiąca serce i wzywająca do zmian. 

Pełna recenzja książki dostępna na bookstagramie zle_charaktery

Oczywiście książka Barnhill to wielka metafora – książkowe smoki to kobiety gniewne, z różnych powodów. Bo tłumiono ich talenty i niszczono marzenia, bo były poddawane przemocy różnego rodzaju, bo kochały nie tak, jak chciało społeczeństwo, bo wreszcie – chciały patrzeć inaczej i latać wysoko. Ale to także obraz patriarchalnej, konserwatywnej i mocno zakłamanej kultury, niszczącej każdy przejaw wolnej myśli, nieskrępowanego uczucia, pasji, próbującej ubrać ludzką naturę w ciasne ramy różnymi metodami – edukacją, karami, wreszcie szantażem emocjonalnym. A jednak smocza siła i pasja może przynosić pożytek wszystkim – jeśli tylko nie ulegniemy pokusie decydowania za bohaterki, co jest dla tego społeczeństwa ważne. 

Pełna recenzja książki dostępna na blogu niesamapraca.wordpress.com

Przeczytałam ją już jakiś czas temu, ale treść dalej pulsuje w mojej głowie, nie dając o sobie zapomnieć nawet na krótką chwilę. Jestem oczarowana narracją kilkuletniej dziewczynki, która opisuje wyjątkową sytuację, którą rozumie na swój osobliwy sposób (...). Dobrze znam literaturę dziecięcą, w której sprawnie porusza się Barnhill; „Kiedy kobiety były smokami” nie należy do książek dla dzieci – zdecydowanie poleciłabym ją dorosłym, którzy lubują się w literaturze przez wielkie L. To wymagająca skupienia i cierpliwości książka, która balansuje między melodramatem i fantastyką. W dodatku bardzo nietuzinkowa i zbudowana na ogromnej metaforze; dlatego mocno uczulam i ostrzegam: trzeba trafić na dobry moment, wystarczy chwila nieuwagi i zniecierpliwienia, a odłożycie ją z niesmakiem i poczuciem zagubienia. A byłaby to wielka szkoda, bo to jedna z ciekawszych propozycji tego kwartału!

Pełna recenzja książki dostępna na bookstagramie pierwszyrozdzial 

Autorka poprzez historię o smokach bada kwestie patriarchatu, społecznych i kulturowych nierówności, kobiecego ucisku i ograniczeń. Ale nie pisze tylko o kobiecym gniewie. "Kiedy kobiety były smokami" to coś znacznie więcej – opowieść o znaczeniu niezależności i wolności, o pragnieniu życia w zgodzie z samym sobą, na własnych zasadach. O kobiecej sile, determinacji, solidarności i otwieraniu się na nowe możliwości. Książka Barnhill przypomina, że warto i trzeba walczyć o siebie – mówić głośno i dokonywać własnych wyborów.

Pełna recenzja książki dostępna na blogu wogrodzieliter.blogspot.com

Przy jakiej książce wasze nastawienie do niej zmieniło się w kilku ostatnich stronach? U mnie była to właśnie “kiedy Kobiety były smokami” od Kelly Barnhill Z autorką miałam już do czynienia przy książce „Ogrzyca i dzieci”. Ta pozycja bardzo mi się podobała, więc nie ukrywam, miałam dość wysokie oczekiwania co do tej książki, a tak naprawdę sama nie wiedziałam, co mam o niej myśleć, aż do ostatnich kilku stron, gdzie zaczęłam inaczej patrzeć na bohaterów jak i całą książkę. Podczas czytania można było odczuć przygnębiającą, melancholijną i skłaniającą do przemyśleń atmosferę, która towarzyszyła nam przez całą książkę. Chwilami czułam się, jakbym czytała książkę filozoficzną, ponieważ główna bohaterka opowiada historię, wplatając różne bardzo głębokie słowa, które wpływają mniej lub więcej na nasze odczucia, jak i postrzeganie innych członków rodziny. Co do samych relacji wobec domowników, nie byłam do końca pewna, ponieważ zmieniały się one wraz z przebiegiem historii, to akurat trochę mnie irytowało, ale myślę, że innym czytelnikom nie będzie przeszkadzać w czytaniu. Czytając inną książkę tej autorki, np. „Ogrzyca I dzieci” możemy zaobserwować nieco inny styl pisania, prosty, łatwy w odbiorze, zupełnie inny niżeli “Kiedy kobiety były smokami” tu jest on bardziej filozoficzny I skłania czytelnika do wielu przemyśleń i głębokiego wejścia w historię. Jak widać, autorka odnajduje się w każdej formie I potrafi zaciekawić odbiorcę w każdym wieku. Ale co mnie zaskoczyło to samo zakończenie, które było nie do opisania. Rekompensuje ono wszystkie te momenty, w których wątpiłam w tę książkę. Przy nim bardzo się wzruszyłam, a co więcej bardzo mnie poruszyło. Tak czasami jest i z książkami jak i z życiem... Całościowo, życie Alex- wybornej fizyczki, profesorki jak i doskonałej siostry jest śpiewającym przykładem, że życie zawsze w jakiś sposób daje nam w kość, ale to nas wzmacnia i dopiero wtedy, możemy zdać sobie sprawę, co przeżyliśmy i jak wiele osiągnęliśmy.

Do teraz nie jest w stanie w pełni opisać, co zrobiła ze mną ta historia. Wywoływała uczucie ogromnej niesprawiedliwości, a miejscami wręcz wściekłości na system, który tłamsił kobiety i ich talenty. Autorka osadza akcję powieści w latach 50. i 60. w Ameryce, czyli czasach wyjątkowo nieprzystępnych dla pragnących się kształcić kobiet i gloryfikujących zdrady małżeńskie, o ile dopuszczają się ich mężczyźni. Wielokrotnie miałam ochotę rzucić książką i to nie dlatego, że mi się nie podobała, ale była to reakcja bezsilności, którą odczuwały też bohaterki. Zjawisko przesmoczenia zostało wykorzystane przez autorkę w błyskotliwy sposób, aby ukazać siłę tłamszonego kobiecego gniewu. Przez obecność tego motywu, wielu mogłoby uznać książkę za fantastykę, ale moim zdaniem jest to błędne klasyfikowanie, bo historia jest literaturą piękną i metaforyczną. Ogromnie podobały mi się fragmenty dziennika historii smoków, umieszczane przed niektórymi rozdziałami. Uwielbiam elementy, które poszerzają moje patrzenie na daną historię. No i na koniec nie sposób nie wspomnieć o stylu autorki, który uwielbiam. Każde zdanie tej książki to literacka uczta, której nie mam dość. Jeśli szukacie powieści, która w nietuzinkowy sposób eksploruje tematykę kobiecości, walki o swoje prawa i siostrzeństwa, "Kiedy kobiet były smokami" to obowiązkowa lektura dla was. Pewne jej elementy skojarzyły mi się z inną książką wydawnictwa Literackiego- "Sekretne życie pszczół", więc dla fanów tamtej pozycji jest to również lektura idealna. Jeśli pierwsza książka skończona w danym miesięcy jest wyznacznikiem jego jakości, marzec będzie niesamowity!