„Wyspa na końcu świata” to opowieść wzruszająca, w której fakty przeplatają się z wydarzeniami fikcyjnymi. To opowieść o trudnych warunkach życia ludzi dotkniętych chorobą, o codzienności z dala od skupisk ludzkich, o umiejętności wczuwania się w położenie tych, którzy są nieakceptowani przez ogół społeczeństwa, o niepełnosprawności, cierpieniu, tolerancji, odwadze, wierności ideałom, tęsknocie za najbliższymi i lepszym życiem, o przyjaźni, gniewie, a także o umiejętności przepraszania oraz przebaczania (...).

Mnóstwo plastycznych opisów pozwala czytelnikowi przenieść się wyobraźnią w przepiękne filipińskie miejsca. Pozwala łapać spadające gwiazdy z bezchmurnego nieba oraz podziwiać najpiękniejsze drzewa świata o płomiennych kwiatach. Pozwala zjeść śniadanie na plaży z bielusieńkim piaskiem, gdzie wyłowione z wód lśniącego oceanu krewetki i kraby spoczywają na talerzach z liści bananowca, a patyki pełnią rolę sztućców. Przez całą powieść przewija się motyw motyli, będących symbolem ulotności, delikatności, kruchości, ale i intensywności życia, a także często niedocenianego piękna.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu granice.pl

W tej opowieści nie ma tylko białych i czarnych charakterów. Są postacie, zmagające się z ogromnym bólem rozstania, braku miłości i nienawiścią urzędników.
Ważnym elementem narracji są motyle. Spotykamy je na pięknej okładce, ale i na początku każdego rozdziału. Dlaczego? Ami i jej mama przez trzy lata sadzą na dzikiej ziemi wyspy nasiona kwiatów, mając nadzieję na uprawianie ogrodu motyli. I ten ogród pojawia się , ale dopiero w końcowej części książki, zatytułowanej „Trzydzieści lat później".

Motyle są także tematem lekcji prowadzonych dla dzieci przez dr Zamorę. Dlaczego te zajęcia wzbudzają w dzieciach strach i przerażenie? Koniecznie, przeczytajcie sami.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu nakanapie.pl

Historia ta ma pokazać, że nietolerancja wobec odmienności jest podyktowana głównie niewiedzą i wynikającym z niej strachem (...). Jest to też wspaniałe świadectwo przyjaźni, która, zrodzona w trudnych warunkach i umocniona w momencie wielkiej próby, przetrwała całe lata, mimo rozłąki.

Przede wszystkim jednak płynie z niej ważne przesłanie – niezależnie od tego, że wydaje się nam, że nasz świat się zawalił, jesteśmy na dnie i nic nas z tego nie podniesie, zawsze istnieje jakaś iskra nadziei, jakiś cel w życiu, który musimy zrealizować. Ami straciła rodziców, pan Zamora rzucał jej kłody pod nogi na każdym kroku, została też sama po utracie Mari, a jednak udało jej się powrócić do miejsca, z którego wywodziły się jej korzenie i zrealizować marzenia, jakie snuły razem z ukochaną mamą. Nieznane są ścieżki, jakimi poprowadzi nas życie i zawsze warto starać się przeżyć je jak najlepiej (…).

Historią o Ami, z motylami w tle, jestem zauroczona i głęboko wzruszona. Warto ją poznać, zostawia głęboki ślad, dzięki któremu inaczej patrzymy na rzeczywistość, widzimy więcej. To wielka wartość literatury, zwłaszcza młodzieżowej.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu lubimyczytac.pl

Mam nadzieję, że kiedy dojdzie do jej premiery, która zaplanowana jest na 15 lipca, izolacja będzie już tylko wspomnieniem. Może wtedy będziemy ją odczytywać nieco inaczej, choć na pewno przez pryzmat tego, co działo się w naszym życiu tej wiosny. „Wyspa na krańcu świata” to oczywiście książka nie tylko na czas pandemii. To książka na każdy dzień roku. Uniwersalna opowieść o tym, co w życiu ważne, a może i najważniejsze. O rodzinie, miłości, przyjaźni. O gotowości poświęcenia wszystkiego dla tych, których się kocha. O podróży, którą wielu odbywa, o życiu ze wszystkimi jego blaskami i cieniami. O magii, którą, jeśli tylko się wysilimy, dostrzeżemy w naszej codzienności. Pamiętajcie o niej koniecznie planując lektury na lato!

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu tosimama.blogspot.com

Nie spodziewałam się, że ta niedługa, pozornie zwyczajna historia tak bardzo trafi do mojego serca. Książka, która teoretycznie kierowana jest do czytelników w wieku nastoletnim, tak wiele prawd przekazuje także dużo starszym osobom. Okazuje się, że świat nigdy nie jest czarno-biały - źli ludzie potrafią czynić dobre rzeczy, a dobrzy ludzie niekiedy dopuszczają się niepochlebnego postępowania. Zbyt często widzimy w innych ich przywary bądź cechy, które wydostają się na pierwszy plan, totalnie zapominając, że przede wszystkim są oni ludźmi, zatem zasługują na szacunek.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu nieperfekcyjnie.pl

Kiran po raz kolejny udowodniła, że potrafi pisać nieszablonowe historie, które potrafią złapać za serducho, gdzie miłość może przezwyciężyć wszystkie przeszkody. Choroba przedstawiona jest tylko pretekstem do zwrócenia uwagi młodym czytelnikom na różnego rodzaju uprzedzenia do innych, którzy różnią się od nas samych. Każdy z nas ma w sobie ukrytego motyla, wolnego, pięknego, niezależnego. Pozwólmy naszym dzieciom być pięknymi motylami bez zbędnych uprzedzeń.

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie spursmaniak

Skończyłam tę książkę i cudne to było ❤ nawet się spłakałam przy samej końcówce, co już wcale aż tak często mi się nie zdarza ???? Powieść o bolesnym rozstaniu, o okropnej tęsknocie, o pragnieniu powrotu do miejsca, które się dobrze znało i ludzi, których się kochało, choć reszta świata najchętniej by się ich pozbyła.

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie izusr

„Wyspa na końcu świata” to opowieść o miłości i smutku, samotności i przyjaźni, dobrych i złych decyzjach. To historia o najciemniejszych barwach nieuleczalnej choroby, która staje się źródłem cierpienia i bólu oraz najpiękniejszych kolorach szczęścia czyli chwilach, które niczym piękne motyle, potrafią rozświetlić nawet największy mrok.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu mamao.pl