Jakiś czas temu z Młodszym czytaliśmy "do poduszki" książkę pt. "Kazio w miasteczku pełnym wampirów". Rewelacyjna książeczka o wampirze i jego przygodach. Kiedy wpadła w moje ręce książka, mówiąca o żeńskiej odmianie wampira - Amelce Kieł - Młodszy podniósł sprzeciw, że to przecież o dziewczynie i On czytać nie będzie babskich książeczek. Wystarczyło jednak kilka stron, a wpadliśmy jak śliwka w kompot. Amelka Kieł to młoda wampirzyca mieszkająca w Nokturnii - krainie, którą zamieszkują straszne stwory panicznie bojące się słońca, wróżek i brokatu. Amelka - jak każda dziewczynka - chodzi do szkoły, ma przyjaciół i ukochaną Dyńkę, (która jest taka odmianą "wampirskiego" pieska) Pewnego dnia Jej rodzice wydają Bal Barbarzyńców, który ma zostać uświetniony obecnością króla i księcia. Owszem - znamienici goście przychodzą na bal - ale ich obecność jest raczej zmorą niż przyjemnością. Książę Tadżin jest bezczelnym rozpuszczonym smarkaczem, który po prostu kradnie ukochaną dyńkę Amelki. Dziewczynka wraz ze swoimi przyjaciółmi postanawia odbić pupila. Knuje bardzo śmiały plan i wprowadza go w życie ściągając na siebie i przyjaciół niemało kłopotów. Na szczęście splot okoliczności pozwala Amelce odkryć pewną tajemnicę, dzięki czemu nagle książę Tadżin zmienia się w jej oczach. Okazuje się, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje na pierwszy rzut oka, a podłość księcia wynika ze zdarzeń z przeszłości, na które chłopiec nie miał zbyt wielkiego wpływu. Książka jest bardzo zabawna, jednak należy podkreślić, że w taki specyficzny, dziecięcy sposób. W treści znajdziemy pełno obrzydliwości, śmierdziuszków i potraw budzących odruch wymiotny. Babeczki z paznokciami, sok spod pachy, panierowane strupy i ucięte place na patykach - to tylko kilka z potraw serwowanych na Balu Barbarzyńców. Najlepszy przyjaciel Amelki - kostuch Grimaldi, zajmuje się nieżywymi żabami i każdy zgon małego płaza przysparza mu roboty. Przyjaciółka Florence jest rzadkim gatunkiem Yeti - bardzo silnym stworem, dla którego przekopanie kilkumetrowego tunelu to bułka z masłem. Największym wrogiem mieszkańców Nokturnii są jednorożce, wróżki, brokat i wschodzące słońce. Te wszystkie elementy zebrane razem składają się na wspaniałą, trochę gotycką i straszną atmosferę książeczki. Wszystko to jednak okaże się takie straszne tylko z pozoru. Tajemnica, jaką skrywa książę Tadżin pozwoli naszym bohaterom zrozumieć, że kierują się w swoim życiu przesądami i plotkami. Należałoby raczej sprawdzić doniesienia a nie wierzyć na ślepo tym, którzy opowiadają bzdury... Książka jest wspaniałą pozycją dla początkującego czytelnika. Nie ma właściwie strony, na której byłyby same literki. Autorka Laura Ellen Anderson jest jednocześnie cenioną ilustratorką i widać, że Amelkę stworzyła z miłością i zaangażowaniem. Tekst i ilustracje są tu przemyślaną jednością, wszystko płynie i miałam wrażenie, jakbym oglądała literacką kreskówkę, gdzie fonia i wizja wspaniale ze sobą współgrają. Świetna robota. Ta krótka powieść - pomimo tego, że jest pełna obrzydliwości budzących w małym czytelniku salwy śmiechu - ma do przekazania bardzo ważne prawdy życiowe. Amelka i przyjaciele uczą się, że nie wolno oceniać po pozorach oraz tego, że każdy marzy o przyjacielu jednak nie każdy potrafi swoje potrzeby przekazać otoczeniu. Amelka Kieł i Bal barbarzyńców jest pierwszym tomem przygód naszej małej Wampirki. Wydawnictwo Literackie planuje wydać drugi tom zatytułowany „Amelka Kieł i Władcy Jednorożców”. Czekam z niecierpliwością.

Poznając świat małej głównej bohaterki wampirki Amelki Kieł w książce pt. ''Amelka Kieł i Bal Barbarzyńców'' autorstwa Pani Laura Ellen Anderson uważam za interesującą, bardzo dobrze napisaną propozycję tematyczną z gatunku literatury dla dzieci. Jest to ważny element, kiedy tworzy się dla dzieci szczególnie w wieku 10 - 13, aby móc w stanie ich wyobraźnię uruchomić do intensywnego myślenia dotyczącego, co mają zrobić występujący w niej główni bohaterzy, którzy muszą się zmierzyć z przeciwnościami czyhającego na nich losu, którego by się nawet nie spodziewali, jak się dalej potoczy, gdy zbliża nagle niebezpieczeństwo. Czytając, tę książkę nie mogłam się od niej oderwać, bo było w niej coś takiego niezwykłego dla mnie jako odbiorcy. Uświadamia, ona jak wiele można się nauczyć od bohaterów w tak krótkim czasie. Poznajemy w tej książce, jak wiele decyzji zależy od bohaterów, w jaki sposób można działać, jak ważny jest czas. Jesteśmy świadkami, kiedy Amelka jest odpowiedzialna za księcia Tadżina i musi pokazać mu, jak prezentuje się ich szkolne życie. Zadanie to wyznaczyła jej nauczycielka. Czy jej się spodoba ta powierzona nowa misja? Bardzo podoba mi się to w tej książce, że cały czas się coś dzieje pomimo wielu nieszczęść, które spotykają Amelkę i jej przyjaciół. Nie tracą nadziei i zawsze mają pomysły, aby móc w stanie udowodnić, że ich plan działania się do końca nie zamyka. Warto podkreślić rolę rodziców: Hrabiego Kieł Trzeciego, Hrabiny Frywolity Kieł, króla. Tak jakby ich nie było, przymykają oko na wszystkie zachowania ich dzieci. Jedynie hrabina wydaje komunikaty do wykonania domownikom, służącemu Buuu, a jej mąż hrabia w humorystyczny sposób podchodzi do każdej sytuacji, bo on na indywidualny świat krzyżówek. Amelka właściwie nie ma szacunku do hrabiny. Woli życie i przebywanie z przyjaciółmi: Dyńką, Florką Kudłacz i Kostkiem Ponurakiem. Lubi również Buuu, służącego, z którym ma dobre relacje. Czy Amelka odnajdzie swoją przyjaciółkę, którą uprowadził jej książę Tadżin, czy odkryje przeszłość jego, która powoduje, że jest on taki złośliwy, czy jego nastawienie się zmieni do mieszkańców świata Nokturnii? Książka ta składa się z 20 rozdziałów. Napisana została przez autorkę językiem zrozumiałym. Zastosowane teksty dialogowe ułatwiają poznawanie charakterów wszystkich występujących w niej bohaterów głównych i drugoplanowych. Nie zabraknie poczucia humoru i chwil prawdziwej grozy. Bardzo podobają mi się piękne i wyraziste wykonane przez autorkę ilustracje. Czcionka zamieszczona w rozdziałach została odpowiednio dobrana, a to ułatwi jej przeczytanie. Polecam przeczytać tę książkę.