Kolejna bardzo dobra książka Maz Evans. Polecam, tak jak i poprzednim razem zarówno dzieciom jak i dorosłym.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu apetyczneksiazki.blogspot.com

Książkę czyta się jednym tchem. Wartka akcja, przemieszanie dwóch światów, nadprzyrodzone moce i przedmioty, odwieczna walka dobra ze złem to jednak nie jedyne jej pozytywy. Bez wątpienia należy do nich również język – pełen humoru, błyskotliwych ripost i związków frazeologicznych.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu zycieipasje.net

Dynamiczne tempo akcji, świetne dialogi, cudnie zarysowani bohaterowie, niebywałe poczucie humoru i główne przesłanie aktualne przez wieki. Ta książka jest genialna i doskonale wpisuje się w wymagania współczesnych nastolatków.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu ksiazkiweterze.pl 

Kontynuacja bestsellerowej powieści dla młodzieży, w której rzeczywistość miesza się z fikcją, a nietuzinkowi bohaterowie zostają w pamięci na dłużej…

W tej części naszego młodego bohatera spotyka bardzo dużo przykrości - za dużo jak na dwunastolatka. W wielu momentach chciało mi się płakać nad jego losem, zwłaszcza gdy próbował dogadać się że swoją mamą, a bogowie - choć chcieli pomóc - wszystko psuli.

Polecam przeczytać, ja już nie mogę się doczekać kolejnej części.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu pannajagiellonka.blogspot.com

Gwarantuję, że nie raz zaskoczą Was pomysły autorki na opowieści z mitologicznego światka - Charon jako taksówkarz z firmą kurierską, Hades miłośnik hazardu i kasyn oraz zabójczo modny Hermes zachwycą Was na pewno…

Druga część przygód Elliota Hoopera to kontynuacja przemyślana, która na pewno nie została napisana „no kolanie”. Poziom literacki niczym nie odbiega od części pierwszej i, właściwie od razu, lądujemy z hukiem w samym środku akcji… Świetny humor, wysoki poziom literacki i sporo mitologicznej wiedzy - nie brakuje tego także w drugiej części… Zakończenie „Po prostu misji” jest momentami naprawdę dramatyczne i przypomina mi pełne emocji punkty kulminacyjne rodem z Harry’ego Pottera.

Pełna wersja recenzji dostępna na  portalu  silesiadzieci.pl

"Po prostu" misja" to drugi tom cyklu o przygodach nastoletniego Elliota i jego niesamowitych przyjaciół, czyli ...olimpijskich bogów i innych mitologicznych postaci. Tym razem na scenę wkraczają dodatkowo nowi bohaterowie, wśród których jest nawet angielska królowa. W pierwszej części ("Kto wypuścił bogów") poznaliśmy dokładnie rodzinną sytuację sympatycznego Elliota. Chłopak musiał radzić sobie z przeróżnymi problemami, chcąc ukryć prawdę o podupadającej na zdrowiu mamie, która traci pamięć. Jakby tego było mało, oboje omal nie stracili farmy, a wplątany w rozgrywki między bogami Elliot wiele razy znajdował się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, gdyż na jego życie czyhał podstępny Tanatos. Ich codzienność wciąż uprzykrzała wredna para śmiertelników, czyli złośliwy nauczyciel historii oraz wścibska sąsiadka. W drugim tomie do czarnych charakterów dołącza m.in. bogini mroku Nyks, za sprawą której Elliot otrzymuje kontrowersyjną propozycję i znów jest w wielkim niebezpieczeństwie. Olimpijscy przyjaciele próbują mu pomóc, ale sami popadają w tarapaty, tracąc na jakiś czas swoje moce. Z wielu opresji musi uratować ich zatem spryt i pomysłowość, a w walce z siłami zła pomogą im mieszkańcy Pałacu Buckingham, z Elżbietą II na czele. Sceny opisujące niezwykłe wojownicze i skuteczne zachowania królowej to jedne z najzabawniejszych fragmentów. Warto powiedzieć o jeszcze jednym nowym, a raczej zaledwie wspomnianym w pierwszym tomie bohaterze, czyli o ojcu Elliota. Chłopiec powoli poznaje jego skomplikowaną przeszłość i powody, dla których opuścił on przed laty swoją rodzinę. Całość czyta się jednym tchem i z dużymi emocjami (nawet będąc dorosłym odbiorcą). Akcja pędzi wciąż z kosmiczną prędkością, ale są też fragmenty, w których zwalnia, by wprowadzić nastrój refleksji, a nawet smutku i melancholii. Autorce udało się mistrzowsko połączyć te pełne zadumy partie z królującym w powieści humorem. Zabawne ukazanie postaci mitologicznych, nadanie im cech współczesnych ludzi, to na pewno także jedna z największych zalet fabuły. Bogowie nie tylko mogą szczycić się nadprzyrodzonymi mocami, ale i przedsiębiorczymi zdolnościami, dzięki którym np. zakładają dobrze prosperujące firmy. To obraz niecodzienny, bardzo ubarwiający akcję i tworzący wiele zabawnych sytuacji oraz rozbrajających dialogów. Ostatnią stronę powieści odwraca się z żalem, że trzeba rozstać się z bohaterami, jednak słowa kończące książkę sugerują, że niekoniecznie. Trzymam zatem autorkę za słowo i niecierpliwie czekam na ciąg dalszy. BEATA IGIELSKA