Janko okazuje się wrażliwą słuchaczką, wyrozumiałą córką, ale umie też, kiedy jest to potrzebne, przyjąć pozycję obserwatorki. Dzięki temu nie ucieka od emocji, nie chroni siebie ani czytelnika przed wzruszeniem, nie pozwala jednak na potraktowanie tej prywatnej opowieści w oderwaniu od Wielkiej Historii.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu Onet.pl

To książka subiektywna, wojna widziana z konkretnej perspektywy. Może warto czasem założyć czyjeś buty, nawet jeśli nie jest to w żaden sposób komfortowe?

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu kochamksiazki.pl

To nie jest rozliczenie historii, to jest opowieść, której cały cały czas, każdy dzień dopisuje ciąg dalszy. Szkoda tylko, że czas nie leczy ran, a pamięć nie chce zapomnieć.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu interia.pl

„Mała Zagłada" (…) pozostawia ślad na zawsze, bo mówi o rzeczach, o których nikt nigdy nie powiedział wystarczająco wiele. Może dlatego, że nie da się opisać strachu, okrucieństwa; można jedynie próbować zrozumieć zło, które tkwi w człowieku od wieków i które za każdym razem domaga się nowego, humanistycznego zdziwienia. 

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu krytycznymokiem.pl

Niezmiernie ważnym jest policzenie wszystkich ofiar, oddanie im ich imion i nazwisk po to, by nabrali kształtów, stali się na nowo ludźmi, a nie tylko kolejnymi cyframi w statystykach wojennych. Dla czytelnika ofiary przestają być anonimowe, stają się bliższe, bardziej realne.

Pełna wersja recenzji na portalu granice.pl

Mała Zagłada" to jeden z najlepszych literackich reportaży o drugiej wojnie światowej, jakie powstały w ostatnich latach. Książka jest tak wstrząsająca, że po jej lekturze trudno czytelnikowi dojść do siebie... Przyznam, że początkowo, po przeczytaniu kilku, kilkunastu stron, sądziłam, że autorka ograniczy się do osobistych przeżyć, do przeszłości swojej matki i jej rodziców oraz rodzeństwa. Szybko jednak okazało się, że "Mała Zagłada" to pełna głębokich refleksji książka o wojnie jako niszczącym zjawisku, wciąż obecnym w naszym świecie. Jako przykłady Anna Janko przywołuje rzezie w byłej Jugosławii, w Ruandzie, Kambodży, Korei Północnej. Udowadnia, że na przestrzeni lat i wieków zmieniły się tylko metody zabijania i niszczenia, przybierając coraz bardziej okrutne i wyrafinowane formy, niejednokrotnie podparte chorymi ideologiami ("Wojsko, każde wojsko, to kaci w drodze. Mają prawo, mają misję krwawą. Przeistoczeni, natchnieni, nie z tej ziemi. Współczesne czy niedawne masakry szokują nas, bo ta groza dyszy w nasze plecy, fizycznie wręcz czujemy, że mogłoby to i nam się przytrafić. Nie wierzymy już naiwnie, że wojna to rzecz zamknięta w historii, bo ludzie zmądrzeli. I takie atrakcje jak gwałcenie kobiet i rozbijanie dzieci o ścianę miałyby pójść do lamusa? (...) W dwudziestym pierwszy wieku także po masakrze wyrywa się złote zęby z ust zabitych, złoto to złoto, wędruje ono z rąk do rąk, tak jak podczas okupacji niemieckiej kilkadziesiąt lat temu"). Te poruszające fragmenty o destrukcyjnej sile wojen przeplatają się z opowieścią o zagładzie małej zamojskiej wsi Sochy, którą Niemcy spacyfikowali 1 czerwca 1943 roku. Z 88 domów uratowali się tylko nieliczni. Spośród bliskich pisarki przeżyła tylko jej mama z dwójką swojego młodszego rodzeństwa. Pamięć o nich i o innych mieszkańcach Soch Anna Janko ocala swoją książką. Jak wyznaje, robi to dla swojej matki, która jako stara kobieta zaczyna tracić pamięć, ale odkrywa prawdę także dla siebie, swoich dzieci i dla czytelników. Jednocześnie wciąż zastanawia się, skąd w człowieku bierze się tak wielkie zło, że popycha go do najokrutniejszych i niewyobrażalnych czynów. W książce jest też miejsce na człowieczeństwo, ludzkie odruchy, na dobro. Mimo iż tych przypadków jest stosunkowo niewiele, autorka stara się je wyeksponować, gdyż - jak podkreśla - i dobro, i zło mają ludzkie twarze, imiona i nazwiska. Dla mnie "Mała Zagłada" to hołd złożony ofiarom wojny, które cierpią także w kolejnych pokoleniach, gdyż są napiętnowane strachem i wspomnieniami rodziców i dziadków. To także historiozoficzny traktat na temat wojny i zła, które istnieją od początku świata. Jak pisze Anna Janko: "Wojna nie umiera nigdy. Tylko zmienia mundury. Ma sesje wyjazdowe do innych krajów. Ma dni, kiedy odsypia wielki morderczy wysiłek, a wtedy pracują jej cisi pielęgniarze. Obmyślają taki pokój, jaki byłby dla niej najlepszy, i polerują narzędzia". Na zakończenie wspomnę jeszcze o stylu - jest oszczędny, ale i nacechowany literacko (dużo tu porównań, metafor, oksymoronów, zaskakujących epitetów). Realizm miesza się z poetyckością określeń, z sardonicznymi fragmentami, nieraz szokującymi czytelnika swoją dosłownością i naturalizmem. To na pewno książka, którą nosi się w sobie jeszcze długo po odłożeniu jej na półkę.

Obowiązkowa pozycja dla: ludzi wrażliwych na piękno słów, zainteresowanych psychologią (pamięć traumy, ukierunkowanie na zbrodnicze instynkty itp), nie chcących, by wojenne historie przeminęły bez echa. Mama autorki książki, 9-letnia dziewczynka, wraz z dwójką rodzeństwa przetrwała pacyfikację rodzinnej wsi Sochy na Zamojszczyźnie, tracąc rodziców i przyglądając się śmierci z bliska. Jej przeżycia skamieniałe w bólu i lęku wędrują po połączeniach neuronowych, i stają się udziałem autorki. Anna Janko postanawia rozprawić się z przeszłością, by pozwolić matce spokojnie umrzeć i uwolnić swoich potomków od ciężaru wojennej traumy. Książka w prosty sposób ukazuje genezę zła, sposób działania żywiącej się krwią wojennej machiny, której piekielny oddech świadomy człowiek niestety zawsze będzie czuł na plecach. Zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, również z powodu wirtuozerii języka, jakim opowiadana jest historia. Szybko z głowy nie wyjdzie (myślę, że nigdy)...